Gríma - 01.09.1941, Blaðsíða 73

FRA ÁBÆJARSKOTTU
51
bezta. Horfði Gestur alllengi á þetta og datt þá í
hug, að þar mundi Ábæjarskotta vera á ferðinni, þvi
að alþekkt var hún á þessum slóðum bæði að fornu
°g nýju. Tók hann því kjark í sig, reis á fætur og
bjóst til að senda henni maklegar kveðjur, en hafði
þó ekki augun af henni. Þá hvarf sýnin skjótlega,
en Gestur lagðist fyrir aftur og svaf vært það sem
eftir var nætur. — Um morguninn fór hann heim til
sín og sagði frá því, er fyrir hann hafði borið í sel-
inu um nóttina. Hentu sumir gaman að þessu, en
faðir hans lagði fátt til málanna, enda var hann
skyggn. Sagði hann Gesti löngu síðar, að hann hefði
oft séð Skottu og stundum í fylgd með fólki frá
Skatastöðum, en einmitt þaðan var maður sá, er svaf
í garðanum hjá Gesti. — Skatastaðir eru í Austur-
dal, vestan megin árinnar.
Gestur lýsti Skottu svo, að hún hefði verið lítil
vexti, fremur gildvaxin, klædd mórauðri, slitinni
prjónapeysu og í stuttu, mórauðu pilsti; skuplu hafði
hún á höfði. Honum virtist hún láta sér annt um
hvolpinn.
d. Skotta slekkur Ijós.
[Sögn Guðrúnar Guðnadóttur frá Gilsbakka].
Jón Jónson á Gilsbakka, sem fyrr en nefndur (f
1908), varð Skottu oft var. — Svo bar við einhvern
tíma á árunum 1880—90, snemma morguns í skamm-
deginu, að hann var ásamt piltum sínum að bera of-
an í lömb úti í fjárhúsi; höfðu þeir ljós á kolu, sem
stungið var í vegginn. Þá sá Jón allt í einu Skottu
læðast inn eftir krónni og reka loppuna í koluna,
svo að hún féll niður og slokknaði á henni. Svo mikil
skíma var í húsinu, að hann gat enn greint Skottu,
4*