Gríma - 01.09.1941, Blaðsíða 86

64
HULDUFÓLKSSÖGUR
þar allt snoturt og þrifalegt um að litast. Þar lá ung-
ur maður uppi í rúmi, og benti konan Marsibil til
sætis á rúmstokk hans; síðan greip hún könnu af
hillu og gekk fram að sækja drykkinn. — Marsibil
fór nú að hugsa um hag sinn; þóttist hún vita, að
þetta mundi álfabær vera, og minntist ummæla
þeirra, er hún hafði áður heyrt, að hver sá, sem
neytti einhvers eða drykki hjá álfum, yrði um leið
heillaður af þeim og kysi upp frá því fremur að
dvelja með þeim en mennskum mönnum. Hún stóð
þá upp og gekk fram úr baðstofunni, en mætti þar
álfkonunni með mjólk í könnu. „Hvað? Ertu að
fara?“ spurði hún. „Já“, svaraði Marsibil, „foreldrar
mínir verða hrædd um mig, ef eg verð lengur að
heiman“. Álfkonan bað hana að ganga aftur inn í
baðstofuna, rétt á meðan hún drykki mjólkina, en
Marsibil vildi það með engu móti. „Drekktu þá úr
könnunni þar sem þú stendur, svo að þú tefjist sem
minnst“, sagði þá álfkonan. En þegar Marsibil aftók
það líka með öllu, varð álfkonan þykkjuþung á svip
og mælti: „Þó að þú viljir ekki þiggja hjá mér svo
mikið sem mjólkursopa að drekka, þá skaltu fara
héðan í friði; en fram mun það koma á sumum börn-
um þínum, að þú reyndist meiri gikkur en eg bjóst
við“. Síðan kastaði Marsibil kveðju á konuna og fór
leiðar sinnar. Ekki er þess getið, hvort hún fann
ærnar, en heim komst hún heilu og höldnu og sagði
frá því, sem fyrir hana hafði borið. — Hún giftist
síðar og eignaðist börn; þóttu sum þeirra undarleg,
en önnur voru sjóndöpur. Þegar þetta er ritað
(1908), munu einhver af börnum Marsibilar vera
enn á lífi.