Gríma - 01.09.1943, Qupperneq 14

12 SAGNIR UM SÉRA MAGNÚS Á TJÖRN [Gríma
Einu sinni hafði Þorkell smíðað ljá fyrir prest, og
var ljárinn vandhæfur mjög um herzluna, en beit þó
vel. Eitt sinn dengdi Þorkell spíkina, og beit hún þá
afburða vel. Sendi prestur Þorkeli hana aftur, þá
dengja þurfti næst, og þessa vísu með:
Þorkell minn, Þorkell minn,
þér vil eg tjá,
spíkin mjó, sem mér var þó
á við mikinn ljá,
hón var núna herzlunni á,
svo hálfgaman mér þótti að slá, —
hert’ana, blessaður, héðan í frá,
héðan í frá. —
Sagt er, að Þorkell herti spíkina æ síðan meðan hún
entist. Þorkell var mikill vinur Magnúsar prests. — Eitt
sinn er þess getið, að Þorkell fór til messu að Tjörn á
vetrardegi. Þá er úti var tíðagjörð, segir prestur við
Þorkel: „Eg ætla að biðja þig að fara ekki svo af stað,
Þorkell minn, að eg viti ekki af þér.“ Þorkell hét góðu
unr það. En er hann fer, þá segir prestur við hann, að
hann skuli varast að stíga á skörina framan við rúmið
sitt, nær hann hátti í kvöld. Þorkell kveðst skulu gæta
þessa. Fer hann síðan heim. Þá er Þorkell afklæðir sig
um kvöldið, tekur liann pallkistil einn og setur á gólfið
fyrir framan rúm sitt og situr á honum, meðan hann
afklæðist. Frétti þá kona lians hann, hverju sætti af-
brigði þetta, en hann svaraði fáu um. Stígur hann af
kistlinum og upp í rúmið, en snart um leið pallskörina
með stóru tánni. Þóttist hann um leið kenna verkjar,
og óx verkurinn svo, að hann gat varla sofnað um nótt-
ina.
Árla um morguninn sendir Þorkell út að Tjörn
eftir presti. Hann bregður við skjótt og kemur að