Gríma - 01.09.1943, Qupperneq 33

Grírna] SAGNIR UM SÉRA MAGNÚS Á TJÖRN 31
Gísli svaraði:
Þinu svari nú á ný
nauðsyn bar að gegna;
út þó fari Anna frí,
ekki var hún samt að því.
Á Koti,1) fremsta bæ í Svarfaðardal, dó kerling nokk-
ur, Guðrún að nafni, og var grafin í hríð að Urðum.
Þá kvað prestur á heimleiðinni:
Þá var næsta hríðin hörð,
hreyfði dimmu skoti, —
er í vígða varpað jörð
var henni Gunnu í Koti.
Kveðið á messuleið að Urðurn í illviðri að vetrar-
lagi:
Nú eru veðrin hvöss og hörð,
hristist prestsins hjálfi;
Móalingur, loft, sjór, jörð,
leikur á reiðiskjálfi.
Kveðið um Móaling:
Þú hefur borið, Mósi, mig
í mörgu ferðabramli,
ennþá stíg eg upp á þig,
auminginn minn gamli.
Eitt sinn kom séra Magnús innan af Akureyri. Þá er
hann kom út á Árskógsströndina, var farið að dimma
af nótt. Þetta var snemnra vetrar. Þá er hann reið yfir
Svarfaðardalsá niður undan Sökku, er mælt, að hann
hafi ort vísur þessar:
Dimmt mér þótti Dals við á,
dró af gaman að hálfu;
) Eflaust Klaufabrekknakoti. J. Jóh.