Gríma - 01.09.1943, Qupperneq 69

Gríma]
SAGNIR GÍSLA ÓLAFSSONAR
67
Við Stefán þágum veitingar á Skeggstöðum, og á
meðan segir Hólmfríður húsfreyja okkur frá því, að
sig hafi dreymt um nóttina, að hún væri frammi í
búri sínu. Þykir henni þá koma þar inn stelpukind og
lýsir hún henni nákvæmlega eins og þeirri, sem eg
hafði séð um nóttina, nema hvað Hólmfríður nefnir
ekki sveðjuna. Þykir henni stelpan koma inn á gólfið
og fara að tína þar af sér leppana, og að síðustu er hún
þarna berstrípuð. Var Hólmfríði illa við þessar tiltekt-
ir stelpunnar, og fannst henni í svefninum setja að sér
óhugnan við þetta, og eimdi enn af þeirri kennd, er
hún vaknaði. — Eg segi strax: „Nú, þetta er sama
stelpan, sem var að ásækja mig í nótt.“ Sagði eg svo frá,
hvað fyrir mig hefði borið, en eg gleymdi að geta um
sveðjuna. Þá anzar Margrét gamla til: „Þetta hefur
verið Ábæjarskotta! Eg ætti nú að þekkja hana á lýs-
ingunni, en var hún ekki með hnífinn, sem hún skar
sig með á háls?“ — Þá rifjast upp fyrir mér sveðjan, sem
eg sá í hendinni á stelpunni um nóttina, og eg sagði
Margrétu frá því. Sagði hún, að það kæmi alveg heim
við lýsingar þær, sem hún hefði fengið af Skottu í ung-
dæmi sínu. Taldi fólkið á Skeggstöðum líklegt, að
einhver myndi koma bráðlega, sem Skotta fylgdi. Það
varð þó ekki.
Við fórum svo og sóttum Skjóna. Var hann á slétt-
um grundum þar fram í dalnum, og aðgættum við
gaumgæfilega, hvort þar fyndist nokkurs staðar gjóta
eða sprunga, sem hesturinn hefði getað fest sig í, en
við urðum einkis slíks varir, sem skýrt gæti, á hvern
hátt Iiann hefði getað slasazt. Við komum hestinum
lieim, og var Jón læknir á Blönduósi fenginn til að
búa um meiðslið, er líktist helzt því, að skorið hefði
verið þvert yfir fót hestsins með beittum hníf. Meiðslið
5*