Gríma - 01.09.1943, Qupperneq 71

Gríma]
SAGNIR GÍSLA ÓLAFSSONAR
69
og eg var vanur að nefna hana. Eg áttaði mig þó brátt
og gerði með sjálfum mér ráð fyrir því, að það, hve
þær systurnar höfðu verið líkar, hefði villt mig, og að
auðvitað hlyti þetta að vera Hólmfríður. — Eg byrjaði
svo að lesa upp ferskeytlur eftir sjálfan mig, en eg
ásetti mér að ná tali af Hólmfríði strax að skemmtun-
inni lokinni.
Meðan eg var að lesa upp ferskeytlurnar, tók eg eft-
ir því, að Fríða og stallsystir hennar voru að hvíslast
á, og eg heyrði jafnvel að Fríða sagði: „Þessa kann eg
áður. — Þessa á eg uppskrifaða. — Þessa hef eg ekki
lieyrt fyrr.“ Hin stúlkan virtist kannast við fáar einar
af vísunum, en lét hins vegar í ljós, að henni geðjuðust
þær vel. — Eitt sinn hneigði Fríða höfði til mín, er
hún sá að eg horfði á þær.
Þegar eg hafði lokið upplestrinum og fólkið fór að
tínast út, hafði eg auga á stúlkum þessum. Eg sá að
þær risu úr sætum og gengu fram salinn, og eg hraðaði
mér á eftir þeim. Samkomusalurinn í Varðarhúsinu
var uppi á lofti í suðurenda, en forstofa og stiginn nið-
ur í norðurendanum. Þegar eg kom fram í forstofuna,
sá eg að stúlkurnar báðar biðu þar við stigann. Eg
gekk til Fríðu og heilsaði henni. Hún fagnaði mér vel
og kynnti fyrir mér hina stúlkuna sem vinkonu sína af
Austurlandi, en nafni hennar hef eg nú gleymt. — Eg
nefndi eigi nafn Hólmfríðar þarna, en alltaf fannst
mér þetta vera Stína, en ekki Fríða, þótt eg vissi vel, að
þetta hlyti að vera Hólmfríður, þar sem Stína var lát-
in. — Báðar stúlkurnar létu í ljós ánægju yfir skemmt-
uninni og hældu mér fyrir vísur mínar. Við urðum öll
þrjú samferða niður stigann þannig, að Hólmfríður
gekk í miðið og hélt annarri hendi í hönd mína, en
hinni í hönd stúlkunnar, vinkonu sinnar. — Hólm-