Gríma - 01.09.1943, Qupperneq 73

Gríma]
SAGNIR GÍSLA ÓLAFSSONAR
71
svo úr Reykjavík, að eg heimsækti sig ekki. — Eg sagði
henni, að svo hefði ekki verið; — „eg ætlaði vissulega
að efna loforð mitt, sem eg gaf þér í Varðarhúsinu, en
eg var búinn að gleyma heimilisfanginu, sem þú gafst
mér upp þar.“ — „Sem eg gaf þér upp?“ segir Hólm-
fríður mjög undrandi. „En góði Gísli, eg hef ekki get-
að gefið þér upp, hvar eg bý, því að eg hef ekki séð
þig allan þenna langa tíma, sem þú ert búinn að
dvelja hérna í Reykjavík." — „Jú,“ sagði eg, „manstu
ekki, að eg heilsaði þér og talaði við þig í forstofunni
í Varðarhúsinu og ætlaði þá með þér heim til þín, en
þá tók maður (og eg nefndi manninn) mig með sér.
Manstu ekki að hann sagði, að það væri nú raunar
synd, að taka mig frá þér og henni vinkonu þinni
þarna að austan, sem með þér var?“ — „Eg held þú sért
ekki með sjálfum þér, Gísli,“ sagði Hólmfríður. „Eg
hef ekki séð þig fyrr í vetur. Hvenær átti þetta að hafa
verið, og hver segir þú að hafi verið með mér?“ —
„Þetta var fyrir réttum hálfum mánuði, þegar eg las
upp í Varðarhúsinu. Það var með þér vinstúlka þín
austan af landi, ljómandi lagleg stúlka. Þú kynntir
hana fyrir mér. Þið sátuð saman skammt frá mér,
meðan eg las upp, og voruð að hvíslast á. Mér sýndist
fyrst, að það vera hún Kristín sáluga systir þín, en svo
mundi eg eítir því, að hún var dáin og að þið voruð
svo líkar.“ — Hólmfríði setti hljóða og hún horfði al-
varlega á mig um stund. Loks segir hún: „Eg segi þér
satt, Gísli; eg kom ekki í Varðarhúsið þetta kvöld, en
eg ætlaði þangað. Við hjónin vorum að fara af stað
þangað til að hlusta á þig, en þá kom frændkona
mannsins míns, langt að komin, svo að við urðum að
hætta við það. Eg var mjög leið yfir því, því að eg
hafði hlakkað mjög mikið til að heyra þig lesa upp. En