Gríma - 01.09.1943, Blaðsíða 76

74
SAGNIR GÍSLA ÓLAFSSONAR
[Grfma
myndarlegur; var hann snöggklæddur, í hvítri eða
mjög ljósri skyrtu, og veitti eg því eftirtekt, að í
skyrtuermunum voru stórir, kúlulagaðir víravirkis-
hnappar úr silfri, sérkennilegir nokkuð. Eg drap fingr-
um á bílrúðuna, og vatt bílstjórinn hana þegar niður.
Eg spurði hann, hvort hann gæti ekið okkur heim, og
játaði hann því. í þessu kom Soffía þarna að. — „Nei,
Steini! Ert það þú?“ sagði hún, og það var í senn bæði
undrun og gleði í röddinni. „Já,“ sagði bílstjórinn, „og
ert þetta þú, Soffía? En hvað nú er langt síðan að við
höfum sézt! Jú, eg held eg aki þér heim. Komdu inn
í bílinn. Þú situr hérna í framsætinu hjá mér.“ —
Soffía settist svo inn hjá bílstjóranum, og við Ásta í
aftursætið. — „Hvar áttu heima nú?“ spurði bílstjór-
inn Soffíu. Elún sagði honum það, og hann ók þegar
af stað inn Hverfisgötuna. Þau töluðust hljótt við þá
litlu stund, sem það tók að aka þangað. Þau virtust
vera vel kunnug og mjög ánægð yfir því, að fundum
þeirra hafði borið saman þarna óvænt. En leiðin var
stutt inn Hverfisgötuna, og fyrr en varði vorum við
komin að heimili Soffíu. — „Þú kemur nú líklega inn,
Steini, og drekkur kaffisopa með okkur,“ sagði Soffía.
— Nei, hann kvaðst ekki mega vera að því og svo þyrfti
hann líka að koma okkur Ástu heim til okkar. Soffía
vildi greiða honum fyrir aksturinn, en við það var
ekki komandi. Við kvöddum Soffíu, og bað hún okkur
Ástu að koma daginn eftir og drekka hjá sér kaffi og
bílstjórann bað hún endilega að heimsækja sig bráð-
lega; tók hann vel í það, þegar hann hefði tíma til
þess.
Þegar bílstjórinn og við höfðum kvatt Soffíu, spurði
hann, hvert hann ætti að aka. Ásta gaf honum upp
heimilisfang sitt, og ók hann þangað. Hún vildi einn-