Gríma - 01.09.1943, Qupperneq 78

76
SAGNIR GÍSLA ÓLAFSSONAR
[Gríma
gærkvöldi,“ spurði hann. Eg sagði honum, að eg hefði
látið aka mér heim í bíl. Hann furðaði sig á því, að
hann hefði ekki heyrt í bílnum. „Hvaða bíll kom með
þig?“ — Eg sagði honum, að það hefði verið ljósbrún
drossía frá bílastöð, sem eg nafngreindi, og að bílstjór-
inn hefði verið kallaður Steini, — líklega heitið Þor-
steinn. Húsráðandi minn hafði um mörg ár haft at-
vinnu við benzín-útsölu í Reykjavík og þekkti því alla
bílstjóra, eða flesta þeirra. Hann segir nú: „Eg þekki
nú alla bílstjórana í bílastöðinni, sem þú nefndir, en
það er enginn þar, sem heitir Steini, en hjá Steindóri
er einn, sem er kallaður Steini. Eg man ekki heldur
eftir ljósbrúnum bíl á bílastöðinni, sem þú nefndir.
Varstu nokkuð undir áhrifum víns, svo að þetta hafi
ruglazt í þér?“ — Eg sagði honum, að eg hefði ekki
bragðað áfengi í marga daga, og það var satt. Við
skildum svo. Eg tók kápuna mína og skóhlífarnar í
forstofunni; kápan var alveg þurr og skóhlífarnar
hreinar. —
— Síðara hluta dagsins fór eg í kaffið til Soffíu. —
Ásta var þar fyrir. Þær tóku mér glaðlega að vanda, og
Soffía fór strax að leggja á borðið. Meðan hún var að
því, sagði hún við mig: „Þú fórst laglega að ráði þínu,
Gísli, í gærkveldi við okkur Ástu“. — „Nú, hvernig
þá“ svaraði eg. — „Að hlaupa frá okkur niður við Iðnó
í hellirigningunni. Þú varst allt í einu horfinn, og við
stóðum þarna eftir í óveðrinu og héldum, að þú værir
að ná í bíl, eins og þú talaðir um, en svo komst þú
aldrei aftur, og við neyddumst til að ganga heim og
komumst heim hraktar og holdvotar,“ sagði Soffía, og
Ásta tók undir þetta. — „Nú, hvað gengur eiginlega að
ykkur báðum?“ sagði eg, „eruð þið eitthvað miður
ykkar? Eða eruð þið búnar að gleyma því, að okkur