Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.09.1998, Síða 36

Ágúst Jónsson:
Sjö pund af sannleika
Komdu sæll vinurminn. Ég þakka
mikið vel fyrir bréfið, sem barst
nú fyrir tveim dögum.Þú gerir að
umtalsefni erfiðleika þína og fjöl-
skyldunnar vegna fötlunar þinnar.
Mér er nær að
halda að þér finn-
ist þetta vera eins-
dæmi. Að sjálf-
sögðu er það ekki
rétt, en hitt er satt,
að sársauki er
ekki mælanlegur.
Hvorki á Richter
Ágúst né öðrum skölum.
Jónsson Og sársauki er
■^■■■■■■■■■■i illskiljanlegur
öðrum en þolandanum sjálfum. Það
gæti verið ástæðan fyrir því að þér
finnst eins og öllum sé andskotans
sama. Ég veit að þú samþykkir þetta
þegar þú ferð að hugsa þig um. Hvort
þú átt langa og bjarta framtíð fyrir þér,
er erfitt að segja til um. Sumir láta
bugast fljótlega af sjúkdómi sínum
eða fötlun en aðrir taka hæfilega mik-
ið mark á erfiðleikunum. Ég er ekki í
vafa um að þú getir lifað innihaldsríku
og athafnasömu lífi. Mjög margir láta
ekki bugast þrátt fyrir alvarlega bækl-
un.
Vangaveltur um það, hvort eitthvað
sé sanngjarnt í lífinu eða ósanngjamt,
eru ekki til neins. Lífið bara er. Það
tekur í rauninni enginn ábyrgð á því
nema við sjálf. Hver fyrir sig.
Mig langar til að segja þér stutta
sögu sem gerðist í minni heimabyggð
þegar ég var á áttunda árinu.
Sagan er um blindan mann sem tók
mátulega mikið mark á fötlun
sinni. Þetta gerðist 1952.
I gegnum þorpið, sem ól mig upp,
rennur lítil falleg á. Sumum kunningj-
um mínum finnst það ofrausn að tala
um á, og vilja að ég viðurkenni að áin
okkar sé bara lækur. Auðvitað er það
fráleitt. Stundum, einkum í leysing-
um á vorin og ef rignir, á áin til að
bólgna upp og flæða kolmórauð og
vatnsmikil yfir bakka sína á mörgum
stöðum. Trúlega er þetta að hluta til
afleiðing af því hve bugðótt áin er og
Smásaga
hve landinu hallar lítið í átt til sjávar.
Dagana á undan hafði einmitt verið
mikill vöxtur í ánni en var nú í rénun.
Hún var samt ennþá margföld að
stærð og kolmórauð.
Það var mjög rakt loft þennan
sumardag og á árbakkanum angaði af
rakri mold, og mýrarauðinn skipti
litum og var stundum blár. Störin var
ósprottin ennþá en visnaðar starir frá
fyrra surnri lágu klesstar ofan í leirinn
sem áin hafði skilið eftir í lautum þar
sem lægst var. Mófuglarnir voru
komnir fyrir nokkru en eins og þú
veist eru oft liðnar 2-3 vikur af sumr-
inu á þessum slóðum, þegar mönnum
og málleysingjum finnst ennþá vera
vor.
Lítill hópur manna stóð á litlu nesi
sem skagaði út í mórauða ána.
Tveirfullorðnirogfjögurböm. Annar
hinna fullorðnu var blindur. Hann bar
dökk gleraugu og það var hann sem
bjóst til veiða í ánni. Hann var með
langa, enska flugustöng og kastlínu en
enga flugu, heldur öngul, slíkan sem
ég hafði aldrei séð og beitti ánamöðk-
um af rammíslenskum ættum, sem
voru meira að segja úr hans eigin fjár-
hússhaug.
Tveir stelkar létu okkur hafa allan
skammtinn af þeim þreytandi skrækj-
um sem eru einkennandi fyrir þá
þegar leiðir þeirra og mannsins
skarast. Kannski héldu þeir að þeir
ættu landið og kannski var það ekki
svo vitlaust hjá þeim, en kannski voru
þeir bara að æfa að vera par með egg
eða unga.
Það var dálítil kaupstaðarlykt af
köllunum sem setti allt að því hátíð-
lega stemmingu á þennan litla hóp
sem stóð þarna í rakamettuðu hlý-
viðrinu.
I dökkum sólgleraugum blinda
mannsins spegluðust hendur hans
þegar hann beitti möðkunum. Fingur
hans unnu verkið af nákvæmni, líkt
og hann væri alsjáandi, og maðkamir
engdust í allar áttir eins og vanalega
rétt áður en þeim er rennt fyrir fisk.
Ég horfði á þá er þeir spegluðust í
sólgleraugunum, en allt í einu sveifl-
aði hann þeim út yfir ána. Hann hélt
á stönginni með hægri hendi en dró
út línuna með vinstri. Brátt tók
straumurinn þéttar í sökku og línu og
fljótlega var mátulega mikið af línu
komið út.
Blindi maðurinn bar höfuðið eins
og hann væri að horfa langt út í
fjarskann. En hann var ekki að horfa
neitt. Hann hafði verið blindur ámm
saman. Kannski var hann í huganum
36