Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.2001, Qupperneq 14

Ásgerður Ingimarsdóttir og Anna Ingvarsdóttir
við brjóstmynd af Oddi Ólafssyni.
staklingi sem ekki átti í nein önnur
hús að venda. Slíkir einstaklingar
voru oft færir um að búa hjá okkur í
Hátúninu með svolitlu aðhaldi.
Svo komu stundum skondnar setn-
ingar í samræðum við fólk eins og t.d.
þegar ég spurði samkvæmt því sem
þurfti að upplýsa um orsök örorku og
þá hófst svarið á “að það var þarna
veturinn sem hún mamma dó!” Ég
minnist líka þess að hafa talað við
mann sem stóð í skilnaði af því að
konan hafði barið hann. Já heimilis-
ofbeldi birtist á ýmsa vegu.
Oiyrkjabifreiðarnar, ókeypis
þjónusta Öryrkjabandalagsins
fyrir íslenska ríkið
Ég læt hér staðar numið um þennan
þátt starfs míns og vík að öðrum hluta
sem var úthlutun öryrkjabifreiðanna.
Sú afgreiðsla var árum saman á veg-
um ÖBÍ.
Guðmundur Löve hafði verið ritari
úthlutunarnefndarinnar og að honum
látnum tók ég við því starfi enda
hafði ég aðstoðað hann lengi og var
því inni í málunum. Allar umsóknir
bárust til ÖBÍ og allar upplýsingar
um málið voru veittar á skrifstofu Ör-
yrkjabandalagsins. Þetta var eins og
vertíð, stóð mest í tvo og hálfan mán-
uð en var í raun gangandi allt árið.
Allir á skrifstofunni gáfu þessar
almennu upplýsingar og umsóknar-
eyðublöðin voru afgreidd þar. Ég
talaði við alla sem komu og fyllti út
með mörgum umsóknareyðublöðin.
Sumir vantreystu sér nefnilega að
fylla út eyðublöðin. Ég var auðvitað í
feikna æfingu að rekja garnimar úr
fólki og reyna að fá sem gleggstar
upplýsingar svo að fólk ætti mögu-
leika á veitingu. Að sjálfsögðu
byggðist þetta mikið á læknisvott-
orðunum sem gátu fleytt fólki áfram
eða jafnvel sett það í verri bunkann.
Lengi vel var þetta niðurfelling á toll-
um og fjármálaráðuneytið sá um þann
hluta málsins.
En Öryrkjabandalagið annaðist sem
sé alla fyrirgreiðslu og fékk aldrei
neina greiðslu fyrir. Árið 1987 var
þessu síðan breytt í styrk og öll af-
greiðsla flutt til Tryggingastofnunar
ríkisins. Ég segi ekki að ég hafi séð
eftir þeirri miklu vinnu sem fór í þetta
en ég sá eftir sambandi við fólk út um
allt land sem margt var orðið góð-
kunningjar mínir. Ennfremur var
samband mitt við læknana sem sátu í
úthlutunarnefndinni með miklum
ágætum og aðeins einu sinni man ég
eftir að vera klöguð fyrir formanni
nefndarinnar og það var ekki skjól-
stæðingur heldur héraðslæknir nokk-
ur sem fannst ég vera alltof stíf á að
læknisvottorðin kæmu nógu snemma.
Mér var alveg sama. Ég hafði mín
fyrirmæli og reglur og án læknisvott-
orðs þýddi ekkert að leggja fram um-
sókn. Mér hefði þótt miklu leiðin-
legra ef einhver umsækjandi hefði
klagað mig fyrir óliðlegheit!
Lottóið gerbreytti öllu
Árið 1986 breyttist heldur betur
hagur Öryrkjabandalags íslands. Þá
kom Lottóið til sögunnar og nú loks-
ins voru til íjármunir til þess að Ör-
yrkjabandalagið gæti látið til sín taka í
félagsmálum. Það sama ár var ég gerð
að framkvæmdastjóra bandalagsins en
Anna Ingvarsdóttir hafði þá verið fram-
kvæmdastjóri Hússjóðs um nokkurra ára
skeið.
Starfssvið mitt breyttist töluvert með
framkvæmdastjórninni. Ég sá samt
nokkuð lengi um húsnæðisumsóknirnar
en síðan tók Kristín Jónsdóttir við því
starfi svo og samskiptum við fólkið í
húsunum. Ég sneri mér nú miklu meira
að félagsmálunum og það var af hinu
góða. Svo margt var óunnið og við þurft-
um að mörgu að hyggja.
Draumur okkar í mörg ár var að Ör-
yrkjabandalagið ætti eitthvert málgagn.
Lánið lék við okkur. Við fengum einn
ágætan mann til starfa hjá okkur, fyrr-
verandi þingmann sem alla tíð hafði
stutt öryrkjamál með ráðum og dáð.
Þessi maður var Helgi Seljan, sem varð
ritstjóri Fréttabréfs Öryrkjabandalagsins
frá upphafi og þar til hann lét af störfum
um s.l. áramót. Helgi var líka félags-
málafulltrúi og hafði m.a. samband við
félög bandalagsins. Við gerðum okkur
að reglu að heimsækja félögin til þess að
halda góðu sambandi við þau. Þá var um
nokkurra ára skeið töluverð samvinna
milli ÖBI og Landssamtakanna Þroska-
hjálpar og héldum við saman fundi og
ráðstefnur. Samtökin skipuðu sameigin-
lega fulltrúa í svæðisráð og það var yfir-
leitt ágætis samkomulag um þau mál. Þá
áttum við saman fulltrúa í stjórnarnefnd
um málefni fatlaðra sem fyrst hét stjórn-
arnefnd um málefni þroskaheftra. Ég átti
sæti í þessum nefndum um árabil. Eitt
helsta verkefni þessarar nefndar voru út-
hlutanir úr framkvæmdasjóði fatlaðra og
var það oft erfitt verk og við vorum
kannski ekki alltaf vinsæl en einhvern
veginn varð að úthluta þessu fé svo að
sem flest verkefni kæmust á laggimar.
Félagsmálaráðuneytið fól Öryrkja-
bandalaginu og Þroskahjálp að standa
fyrir alþjóðaráðstefnu um málefni fatl-
aðra og var hún haldin vorið 1996. Hún
tókst með miklum ágætum og bám þar
hita og þunga dagsins Ásta Þorsteins-
dóttir, formaður LÞ og Helgi Hróðmars-
son, sameiginlegur starfsmaður ÖBÍ og
LÞ. Ég man að ég var veislustjóri í loka-
veislu sem haldin var í Perlunni. Það er
ekki gott að vera veislustjóri þar því að
svæðið er svo víðfeðmt en ég lifði það
af!
Alþjóðlegt samstarf
Öryrkjabandalagið er aðili að tveimur
14