Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.2001, Blaðsíða 15

stórum erlendum samtökum, Norr-
ænu endurhæfingarsamtökunum
(Nordisk Förening för Rehabiliter-
ing) og Alþjóða endurhæfingarsam-
tökunum (Rehabilitation Internation-
al). Ég var ritari NFR þegar ísland
hafði forystuna og sótti fundi og ráð-
stefnur út af því og ennfremur voru
haldnir fundir og ráðstefnur hér-
lendis. Þá var ég fulltrúi íslands í
Evrópudeild RI frá 1989 til 1998.
Tók við því starfi af Sigríði systur
minni en hún tók við því við fráfall
Guðmundar Löve. Árið 1975 fund-
uðu þessir fulltrúar hér á Islandi og
aftur 1995 að mig minnir. Fundirnir
voru haldnir til skiptis í löndunum og
ég verð að segja það að þessir koll-
egar mínir frá hinum ýmsu löndum
eru skemmtilegustu útlendingar sem
ég hef verið samtíða. Sumir höfðu
verið alveg frá upphafi kynna minna
af þessu starfi en svo komu nýir í
skörðin þegar skipt var um. Fund-
urinn sem ég sá um 1995 var í maí og
við fórum í ferðalag austur yfir ijall.
Að sjálfsögðu rigndi og þokan hékk í
fallegu fjöllunum okkar niður í miðj-
ar hlíðar og það voru snjóskaflar á
Mosfellsheiði. Ég sagði við þessa
ágætu vini mina að ég vildi óska þess
að það væri júlí og allt væri orðið
grænt og yndislegt en þá sagði einn
útlendingurinn: “En þá hefðum við
ekki séð snjóinn”!
Svona er þetta. Fólk er ekki endi-
lega að koma til að vera í veðurblíðu
heldur til þess að sjá sérkenni þessa
Hólma sem hangir hér norður í
Dumbshafi!
Aðventuhátíð fatlaðra
Við tókum upp þann sið hjá Ör-
yrkjabandalaginu að gefa jólatré til
byggðarlaga sem höfðu unnið vel að
málefnum fatlaðra. Framkvæmda-
stjórn mætti á staðinn, það voru flutt
stutt ávörp og kveikt á trénu. Við
kölluðum þennan gjörning “Kveikj-
um ljós”.
Þetta var svona jákvætt átak sem
byrjaði eftir leiðindaumræðurnar um
sambýli einhverfra á Seltjarnarnes-
inu. Þetta voru skemmtilegar ferðir
og við bundumst traustari böndum
við samstarfsfólk okkar í hinum
ýmsu byggðarlögum.
Samstarf við fjölmargt ágœtisfólk
Ekki get ég hætt svo við endur-
minningar mínar að ég minnist ekki
þeirra mörgu ágætu karla og kvenna
sem ég hef starfað með. Framan af
árum var skipt um formann Öryrkja-
bandalagsins á tveggja ára fresti. Það
hafði þann ókost að þegar formaður
var kominn vel inn í málin hætti hann
og annar tók við. Síðan var lögum
bandalagsins breytt þannig að for-
maður gat setið lengur. Allir þeir for-
menn sem ég vann með voru úrvals-
fólk svo og þeir ijölmörgu stjórnar-
menn sem ég vann með. Það var svo
margt fróðlegt og skemmtilegt sem
við gerðum; sumt heppnaðist vel,
annað ekki eins og gengur. M.a. var
samin stefnuskrá fyrir bandalagið.
Það var einstaklega skemmtileg
vinna. Óteljandi lagafrumvörp feng-
um við til umsagnar og margir fundir
bæði smáir og stórir voru haldnir um
hin ýmsu mál. Við mættum til ýmissa
þingnefnda og við héldum baráttu- og
mótmælafundi þegar það átti við. Ég
minnist ferða niður í Alþingi með
Ástu Þorsteinsdóttur, formanni
Þroskahjálpar, þar sem við stund-
uðum svokallaðan “lobbyisma”, töl-
uðum við þingmenn og reyndum að
fá orðið “fatlaður” tekið upp í upp-
talningu í stjórnarskránni. Við höfð-
um ekki erindi sem erfiði en þetta var
lærdómsríkt.
Árið 1991 misstum við okkar ágæta
foringja frá upphafi vega, Odd Ólafs-
son. Með honum fór sá maður sem
mest og best studdi öryrkja alla tíð, sá
maður sem við öll áttum að yfir-
manni og vini.
Hlerað í hornum
Dóttirin við móðurina: “Ég hefi
verið að rífast við kærastann minn í
dag. Hann vill ekkert gefa eftir og
heldur fast við sitt. Hvort okkar
finnst þér að eigi að láta undan?”
Móðirin: “Þú, þangað til þið giftist,
en hann eftir það”.
Það var úti í henni Ameríku og fast-
eignasalinn sagði konunni að hann
væri með tvö hús til sölu á landa-
mærum Bandaríkjanna og Kanada,
aðeins nokkrir metrar á milli, annað í
Kanada, hitt í Bandaríkjunum.
Spurningin hvort þau vildu heldur
hjónin. Þá sagði maðurinn: “Það er
nú fljótsagt. Auðvitað tek ég húsið í
Bandaríkjunum, það er svo miklu
kaldara í Kanada”.
Það er mikil gæfa að eiga gott sam-
starfsfólk. Þeirrar gæfu hef ég notið í
ríkum mæli. Andinn hjá okkur á
skrifstofunni var að mínum dómi al-
veg einstakur. Við hlógum og grétum
saman og tókum þátt í lífi hvers ann-
ars. Á svona vinnustað verður maður
líka að geta séð spaugilegu hliðarnar
og það gátum við án þess nokkru
sinni að særa eða lítillækka aðra.
Ég hafði ákveðið að þegar ég léti af
störfum skyldi það vera a) að vorlagi,
b) áður en ég yrði 70 ára og c) áður
en allir segðu “ætlar hún aldrei að
hætta”! Ég stóð við þetta allt saman
og lét af störfum vorið 1998. Ég hélt
áfram að lesa Fréttabréfið með Helga
Seljan inn á snældur fyrir blinda en
það höfum við gert frá upphafi út-
komu blaðsins og ég er í stjórn Sjóðs
Odds Ólafssonar svo að ég er ekki al-
veg skilin við garðana í gröf.
Ég tel mig lánsama manneskju að
hafa unnið öll þessi ár í þessum
málaflokki og þolað þar súrt og sætt
með öllum hinum sem starfa þar líka.
Það verður alltaf til fólk sem þarf að
hlúa að. Ég vil enda þessar endur-
minningar mínar með ljóðlínum sem
ég hóf með grein sem ég ritaði í
Morgunblaðið á ári fatlaðra:
Réttu mér hönd þína.
Eg held við eigitm samleið.
Ekki aðeins þetta ár
heldur svo mörg önnur
sem munu hverfa í rás tímans.
Ásgerður Ingimarsdóttir.
Það var hálfum mánuði eftir jarðar-
förina að Lars kom til ekkjunnar
Stínu og spurði hana hvort þau ættu
nú bara ekki að rugla saman reytum
sínum. Þá sagði Stína vandræðaleg:
“Ekkert hefði verið mér kærara, Lars
minn, en af hverju nefndirðu þetta
ekki fyrr. Ég lofaði honum Marteini
líkkistusmið að giftast honum þegar
hann var að taka málið af honum Jóni
mínum”.
Björn gamli klækjarefur kom fyrir
rétt hjá sýslumanni en hreppstjóri
hans var réttarvitni. Þegar Björn er
kallaður fyrir rýkur hreppstjóri á
fætur og segir: “Ég vil láta hann
Björn greina dálítið greiðlega frá
málavöxtum svo honum gefist síður
tími til að ljúga í eyðurnar”.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
15