Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.2001, Qupperneq 21

og er, hversu mikið öndvegisfólk
hinna beztu eiginda hefur valizt þar
til starfa og auðna mín allra mest í
starfi að hafa mátt eiga með því svo
góðar og gjöfular stundir. Þarf því
enginn að vera undrandi sem þetta
les, þó einhvern söknuð megi nema í
orðum mínum.
En hversu var svo starfið, hvernig
var að ganga til vænna verka fyrir
þann sem kom svo kunnáttulaus í
raun að þeim, aldrei hafði hann neinu
ritstýrt, utan eigin skrifum, er ærin
voru raunar og máske meiri að vöxt-
um en gæðum. Eg kom þarna að auðu
borði, hvoru tveggja var nýtt, starf
félagsmálafulltrúans, en svo var ég
titlaður, svo og ritstjórans, en ég átti
hauka í horni í samstarfsfólkinu og
þó allra helzt henni Ásgerði minni,
sem var hvoru tveggja, hinn hug-
myndaríki félagi og ráðagóði vinur
alla tíð.
Ég hefi stundum sagt að það hafi
háð mér nokkuð í starfi að vera bæri-
lega þjóðkunnur (án þess að fullyrða
nokkuð um hvort það var af hinu
góða eða öfugt ), því það vildi við
loða alla tíð, að fólk héldi að þessi
fyrrum þingmaður hlyti nú að geta
“reddað“ hlutunum, jafnvel allra
helzt þeim sem voru ekki á hans
verksviði, svo sem löngum var með
húsnæðismálin. Hlutu þær góðu
konur sem þar héldu um tauma, Anna
og Kristín, oft nokkrar kárínur hér af,
þegar vitnað var við þær svo: “Ég var
nú búin(n) að tala við hann Helga
Seljan”, og þar með átti málið að vera
í höfn, þó sami Helgi hefði sagt við-
mælanda, að hann hefði ekkert með
þessi mál að gera.
Fyrsta verk mitt var að hafa sam-
band við aðildarfélögin og það
skemmtilega var, hve ég þekkti margt
af þessu ágæta fólki frá fyrra starfi
mínu, sem sannaði mér enn betur að
líklega væri ég á réttri hillu. Ég heirn-
sótti félögin og fékk margt lært af
þeim sem þar héldu um stjórnvölinn,
bauð fram alla mína aðstoð og gleði
mín nú til baka litið sú að hafa mátt
að mörgu koma á vettvangi hinna
ýmsu félaga Öryrkjabandalagsins og
vonandi þá til gagns þeim sem njóta
skyldu. Skemmtilegar og blessunar-
lega margar eru minningarnar frá
heimsóknum til þessara félaga svo og
annarra sem frá var svo greint á
síðum fréttabréfsins og munu án efa
þykja góðar og gagnlegar heimildir
Ekki bara talað, heldur hlustað líka. (Á fundi hjá ÖBÍ).
um starfsemina síðar meir, svo glögg-
lega sem ég reyndi að rekja alla meg-
inþætti og litið var bæði til baka og
horft fram á við til nýrra verka. Hinn
félagslegi vettvangur er ótrúlega fjöl-
breyttur, enda spanna félög banda-
lagsins nær alla örorkuvalda með
einum eða öðrum hætti. Félögin eru
líka skemmtilega ólík, sum með
veigamikinn rekstur til hags og heilla
fyrir félagana, önnur með minni
umsvif, en starfandi að velferð síns
fólks á allan mögulegan máta. Enn er
til fólk, sem betur fer, sem leggur á
sig án endurgjalds ótrúlega mikið
mannbótastarf og félög Öryrkja-
bandalagsins lýsandi dæmi um slíkt
fórnfúst en gefandi starf.
Það er góður gæfuauki að fá kom-
izt í svo nána snertingu við slíkt
starf svo víða á vettvangi og ljúfar
eru minningar frá þessum tíma. Ekki
sízt er það dýrmætt til minningar að
hafa mátt koma nokkuð að stofnun
sumra aðildarfélaganna, raunar einn-
ig á þingárum mínum, og séð þau
koma mörgu mætu til leiðar.
Frá grunni varð að byggja upp
fréttabréfið og þegar ég lít nú til baka
á fyrsta árganginn þá koma byrj-
andaeinkennin berlega í ljós, en mjór
er löngum mikils vísir og því
ánægjulegra að fylgjast með og fara
yfir þessa þrettán árganga, hafandi
notið þess að sjá blaðið vaxa og dafna
og verða hið myndarlegasta tímarit,
sem ég held að eigi eftir að verða
þýðingarmikil fróðleiksnáma fyrir
seinni tímann. Alla vega fullyrði ég,
að ég hafi á hverjum tíma lagt mig
fram um efnisval og efnistök og
freistað þess að korna sem víðast við,
vera vakandi fyrir hverju því sem til
tíðinda mátti teljast, spurningin svo
aðeins um það hvort sá vilji hafi fram
í verki komið, þannig að unandi hafi
orðið, en um það dæma aðrir. Ekki
skal því gleymt, hve margir lögðu
mér sitt góða lið og þar fór Ásgerður
Ingimarsdóttir fremst í flokki með
efni sitt, allt jafnskínandi gott, hvort
sem var í bundnu eða óbundnu máli,
Gísli Helgason átti oft efni, ágætt
mjög og skennntilegt, formenn
bandalags og félaga lögðu sitt lið svo
og annað samstarfsfólk á skrifstof-
unni og svo má ekki gleyma viðtöl-
unum hennar Oddnýjar minnar
Björgvins og þannig mætti áfram
telja. Auðvitað var alla tíð einn ann-
marki sem blaðinu fylgdi og hann var
sá, hve ritstjórinn skrifaði mikið, en
hér skal þó sagt að oftast var það af
þörf en ekki (eins og sumir gætu
ímyndað sér) vegna óstöðvandi rit-
gleði ritstjórans og skal þó ekkert úr
henni dregið. Hlerað í hornum ávann
sér fljótt miklar vinsældir og þessir
gamanmolar myndu auðveldlega
fylla dágóða bók, ef ekki bækur og
þar miðluðu rnargir af gamanbrunni,
en víða var líka leitað fanga og ef
ekki vildi betur til, þá voru molarnir
bara búnir til. Blaðið var afar tíma-
frekt og máske hefur ritstjórnin kom-
ið niður á öðru því sem gjöra þurfti,
en gott samstarfsfólk bætti þá þar úr,
ef svo hefur verið.
r
Aður en ég vík að erindunum
óteljandi sem inn til mín bárust,
þá er rétt að víkja að samskiptum við
löggjafa og stjórnvöld, en þar þóttist
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
21