Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.2001, Síða 23

Og ætli brátt sé ekki nóg sungið
að sinni. Það hefur margt orðið
Öryrkjabandalaginu til góðrar gæfu.
Það hefur átt trausta og farsæla for-
menn og svo nöfn þeirra séu nefnd
sem ég starfaði með, þá voru þeir auk
Arnþórs sem áður er nefndur sem sá
fyrsti er með var unnið: Ólöf
Ríkarðsdóttir, Haukur Þórðarson og
nú Garðar Sverrisson. Öll voru þau
samskipti hin ánægjulegustu og hvert
þeirra um sig hafði sinn stíl, sínar
áherzlur, en áhugi þeirra allur og
kraftar beindust að baráttunni fyrir
betra lífi síns fólks, lífvænlegri
kjörum þó allra helzt. Ég hefi áður
vikið að því afbragðsfólki sem ég
lengstum starfaði með, en hlýt að
víkja að hinum sem þar voru á fleti
fyrir er ég hætti og eru góðu heilli þar
enn. Afgreiðslan franimi, andlit
bandalagsins út á við, hefur alltaf
verið einstaklega vel mönnuð og þar
halda nú uppi ágætu merki Guðríðar
okkar Gísladóttur, Gróa Hlín Jóns-
dóttir og Sigurbjörg Níelsdóttir með
sóma sönnum. Ég var allvængbrotinn
þegar ég varð framkvæmdastjóri við
það að hin alltumlykjandi Ásgerður
lét af störfum, en lán mitt og banda-
lagsins það að ráða til starfa Guðríði
Ólafsdóttur sem félagsmálafulltrúa,
en hún er einstök í allri fyrirgreiðslu
við fólk og sinnir erindunum ótal-
mörgu af alkunnri alúð sinni. Arnþór
Helgason tók við hvoru tveggja því
sem mér var fyrir trúað og gamli
baráttuandinn er enn á sínum stað og
atorkan söm við sig. Garðar Sverris-
son er í fyrirsvari sem áður og lætur
hvergi deigan síga sem ekki þarf
alþjóð að segja, bjartsýnn baráttu-
maður með hlýtt hjartalag. Jóhannes
Albert Sævarsson gegnir lög-
mannsstörfum af stakri prýði og fær
rétt hag ótölulega margra. Djákninn
okkar hún Guðrún Kristín Þórsdóttir,
sem ég er hreykinn af að hafa átt hlut
að ráðningu á, nær til fólks á sinn
hlýja og einlæga hátt og annast sál-
gæzlu svo margra. Helgi minn
Hróðmarsson hefur vikið af vett-
vangi, en þó ekki farið langt, sem
betur fer og hefur léð SÍBS krafta
sína og þeirra ávinningur ærinn. Nú
öndvegiskonurnar Anna, Ester og
Kristín standa galvaskar á vaktinni og
mundi nú ærið upp talið, en þó ekki
nóg, því enn á ég ótalinn Þorstein
Jóhannsson, framkvæmdastjóra
Vinnustaða ÖBÍ, sem er ljúflingur
sannur og færir sífellt út starfs-
kvíarnar. Og ósanngjarnt væri nú að
gleyma honum Eggert Magnússyni,
sem sá og sér um að allt sé í lagi í
kringum okkur og ekki bara það,
heldur í Hátúnsblokkunum öllum og
vel það, sívinnandi hagleiksmaður,
sem bregður hressandi blæ á gráan
hversdaginn.
Og skal hér láta staðar numið, þó
enn mætti hæglega áfram halda.
Öryrkjabandalagið fól mér ærinn
trúnað bæði inn á við og út á við og
von mín nú sú, að ég hafi ekki brugð-
ist þeim trúnaði og enn eru tengsl
mín við bandalagið ærin og gefandi.
Ósk mín æðst því til handa og þeim
sem þar ráða ferð er, að þeim megi
auðnast að ná árangri í því hlutverki
sem öllu er þar æðra, að skapa ör-
yrkjum á íslandi betri kjör og bjartari
lífsaðstæður. Að því var látlaust
unnið, að því er unnið ósleitilega og
framtíðarsýnin er réttlátt þjóðfélag
samhjálpar og jafnaðar, þar sem
enginn þarf að kvíða morgun-
deginum vegna kjara sinna, allra sízt
þeir sem við örorku búa.
Helgi Seljan.
Hlerað í hornum
Litli snáðinn sagði afa sínum frá:
“Guð er hérna hjá okkur. Hann situr
á klósettinu”. Afinn spurði forviða:
“Af hverju í ósköpunum heldurðu
það?” “Jú, ég heyrði að mamma
sagði: “Guð minn góður, siturðu enn
á klósettinu”.
Hafið þið heyrt um nærsýna tann-
lækninn sem ætlaði að taka tönn en
tók kirtlana í misgripum? Og besta
æfingin til að léttast er að standa
tímanlega upp frá matborðinu.
Kerling ein var við jarðarför í næstu
sókn og spyr vinkonu sína svo hátt að
heyrist um kirkjuna: “Hvort er venja
hér að gráta strax í kirkjunni eða ekki
fyrr en við gröfina?”
***
Guðrúnar tvær á sama aldri og með
sama föðurnafn bjuggu í sama húsi
og átti fólk oft örðugt með að að-
greina þær. Önnur var útskeif en hin
innskeif og nú fundu gárungarnir upp
á að kalla þær Guðrúnu út á við og
Guðrúnu inn á við.
Ámi var hár maður vexti og rauð-
hærður. Hann hafði misst konuna, en
náði sér fljótt í aðra, en hjónaband
það gekk heldur stirðlega. í einu
rifrildinu segir konan: “Þú ert búin
að gera mig gráhærða með þessu
stöðuga rausi og stagli”. Þá svarar
Árni: “Það þykir mér nú ekki mikið.
Fyrri konan mín gerði mig rauð-
hærðan með rausinu í sér”.
Það var á bannárunum. Sýslumaður
sendi hreppstjóra sinn til bónda
nokkurs sem grunaður var um að
brugga landa. Hreppstjórinn fann
ekkert og fór til sýslumanns og
greindi frá leit sinni með þessum
orðum: “Það var allt þurrt og þef-
laust og karlskrattinn átti ekki einu
sinni snaps handa okkur leitar-
mönnum”.
Kerling ein hafði um áraraðir verið
vinnukona hjá séra Guðbrandi og
áleit hann mestan allra lærðra manna
og ræður hans hreint afbragð. Einu
sinni var hún að lesa um Nóbels-
verðlaunin og sagði þá: “Ja, skárri er
það nú skildingurinn. Alveg er ég
viss um það að ef hann Nóbel heyrði
ræðurnar hans séra Guðbrands þá
mundi hann að minnsta kosti veita
honum hálf verðlaun”:
Gamli prófasturinn var orðinn annars
hugar og einu sinni sat hann hjá
kunningja sínum lengi kvölds og
biður kunningjann þá að vísa sér á
snyrtinguna. Prófastur bankar á
hurðina þar, opnar og lítur inn og
segir hátíðlega: “Hér sé guð”. Því
næst snýr hann til baka og tautar:
“Enginn heima, já auðvitað enginn
heima”.
***
Bóndi nokkur var að sýna tveim gest-
um sínum svínabúið. Sá fýrri flýði út
fyrr en varði undan óþefnum, en svo
kom sá síðari inn og þá fóru svínin
að ókyrrast og svo hlupu þau öll út.
***
“Hvað amar að?”, spurði Jón Gunnar
vin sinn. “Hún dóttir mín lenti í bif-
reiðaslysi í vor og er alveg ómöguleg
síðan”: “Og meiddist hún mikið?”
“Nei, ekki var það nú svo gott, því
hún lenti undir bifreiðarstjóranum og
er orðin ófrísk”.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
23