Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.2001, Blaðsíða 60

þar sem við gistum næstu nótt. Við
komum okkur vel fyrir á gistiheim-
ilinu og héldum á Kaffi Riis. Þar
snæddum við kvöldverð - í boði
Rauða kross deildar Hólmavíkur.
Drukkum síðan kaffi í glæsilegri
koníaksstofu uppi á lofti. Eftir
sopann tóku flestir góðan göngutúr
um bæinn í indælu veðri og fagurt
sólarlagið heillaði.
Galdrað frá landnámi
yfir í höfuðborgina
A fostudagsmorgni var galdrasafnið
heimsótt þar sem brennuöldin var
riijuð upp og enn hurfum við aftur í
aldir og aðra siði. Höfðum við fræðst
um sögu galdramála á námskeiði sem
hópurinn sótti í vetur. Héldum svo
áleiðis til Reykjavíkur yfir Trölla-
tunguheiði niður í KróksQarðarnes,
yfir nýju Gilsijarðarbrúna um Svína-
dal að Laugum í Sælingsdal þar sem
sumir fóru í sund, aðrir í göngutúr
eða skoðuðu byggðasafnið. Þá borð-
uðum við hádegisverð, nú í boði Vinj-
ar, og eftirrétt í boði Víðsýnar. Þarna
var sagan enn á hverjum steini. Lax-
dæla, Eiríks saga rauða, landnámið
o.fl. o.fl. Smástans hafður í Búðardal,
áður en lagt var í Bröttubrekku og
yfir í Norðurárdal, niður að
Hreðavatni og í Borgarfjörð þar sem
síðasti áningarstaðurinn var og
hópurinn gæddi sér á ávöxtum. Það
var þreyttur en afar ánægður hópur
sem rúllaði inn í Reykjavík um sex-
leytið að kvöldi föstudagsins 17.
ágúst. Við þökkuðum Halldóri bíl-
stjóra fyrir ferðina og kvöddum hvert
annað með trega. Þó vorum við glöð
yfir því að vera komin heim enda
ferðaþreytan farin að segja til sín.
Óhætt er að segja að þessi ferð hafi
verið sérlega vel heppnuð, en undir-
búningur hafði staðið í allan vetur.
Hluti hópsins hafði verið á námskeiði
hjá Námsflokkum Reykjavíkur að
fræðast um Vestfirði aukþess sem les-
hringur var í gangi í vetur sem las
bækur er tengdust Vestfjörðum. Alla
ferðina var nokkuð virk leiðsögn
ýmist frá leiðsögumönnum eða ein-
staklingum úr hópnum sem lásu upp
úr hinum ýmsu handbókum og bækl-
ingum sem við höfðum viðað að
okkur þannig að þetta var mikil fróð-
leiksferð um landafræði, sögu, þjóð-
hœtti, náttúru og margt fleira. Allir
lögðust á eitt til að láta þetta ganga
vel, veðurguðirnir léku aldeilis vel
við okkur alla dagana. Hrikaleiki
Vestfjarða og litadýrð verður lengi í
huga okkar auk gestrisni deildanna.
Svona ferð er okkur mjög mikils virði,
STIKLUR ÚR
STOPULU MINNI
r
g ólst upp á bænum Seljateigi
í Reyðarfirði og tel það hafa
verið forréttindi mín að hafa
alizt upp í sveit og þó einkum við það
ástríki sem foreldrar mínir ávallt auð-
sýndu mér. Snemma var farið að létta
undir og eitt þeirra starfa sem mér eru
hvað minnisstæðast var falið í því að
reka og sækja kýrnar. Brotabrot
þeirra minninga eru hér blaðfest.
Ég hafði þann starfa frá níu ára
aldri að reka kýrnar inn undir Græna-
fell. Vegalengdin að heiman frá Selja-
teigi og inn í hagana góðu innan við
Skógarhöfðann á Réttarbölunum og í
Fellseyrinni mun trúlega vera rúm-
lega 4 kílómetrar hvor leið, svo þetta
var allmikil ganga daglega, ekki sízt
ef þessi morgunrekstur leiddi það nú
af sér að sækja þurfti kýrnar aftur að
kvöldi svipaða leið, en það kom alloft
fyrir. Ég man ekki til þess að ég væri
einn á ferð fyrstu árin, þar komu
ýmsir til. Fyrst hún Haddý mín, sem
var á hinum bænum samtýnis og var
ári yngri en ég, óvílin og dugleg
stelpa, bráðgreind og skemmtileg, þó
mér væri hræðileg raun ef mér var
strítt á henni. Það kom fyrir að her-
mennirnir í búðunum inn við Geit-
húsaá kölluðu á okkur og hentu svo
til okkar súkkulaðistykkjum yfir
gaddavírsgirðinguna og mest höfðu
þeir gaman af að sjá okkur í græðgi
okkar vera að seilast eftir stykkjum
sem lent höfðu inni í girðingunni.
Þetta voru sælustu dagar kúarekstr-
anna, aðeins alltof fáir, en svo vel
vorum við siðuð að við rétt fengum
okkur smábita af súkkulaðinu, en
skiluðum hinu heim til okkar og nut-
um auðvitað bærilega góðs af.
Hún Haddý mín hét Erna Hafdís og
hún er látin fyrir nokkrum árum eftir
skelfilega baráttu við MS sjúkdóm-
inn, þar sem síðast lifði ekkert eftir í
raun nema fallegu brúnu augun henn-
ar.
Jafnaldri minn, sumardrengur frá
Eskifirði, rak kýrnar lengstaf með
mér eitt sumarið og fór einkar vel á
með okkur i kúarektoraembættunum.
Hann hét Sólmundur, einstaklega
ljúfur og glaður drengur, sem því
miður varð afar skammlífur, drukkn-
aði við bryggju á Eskifirði tólf ára
gamall og var sárt syrgður af okkur
heima að vonum.
Aðalkúarektorinn mér við hlið var
svo frændi minn og fóstbróðir Björn
G. Eiríksson sem er á þriðja árinu
eldri en ég og var í tvö sumur rekandi
og sækjandi kúnna ásamt mér og
töfðumst við oft á heimleiðinni, því
Björn er grúskari mikill og þurfti
margt að skoða í ríki náttúrunnar.
Fengum við stundum ákúrur
nokkrar þegar heyannir stóðu sem
hæst, en þær hrinu lítt á fóstbróður
mínum sem hélt áfram grúski sínu.
Eitt atvik frá kúarektorsstöðu minni
er mér mjög minnisstætt, en þá var ég
einn á ferð með þær kusur mínar í
glampandi sól og austfirzkri eðal-
hlýju.
r
Imóunum neðst innan túngirð-
ingarinnar heima reis upp fyrir-
mannlegur maður með ofurfína
borðalagða húfu og gullna borða á
ermum og kallaði í mig og var hinn
kumpánlegasti. Sagðist vera skip-
stjóri á Esjunni og væri að viðra sig í
sumarblíðunni og spurði mig svo
hvað ég væri með í hendinni. Ég var
nú afar feiminn á þessum árum og
ekki minnkaði hún frammi fyrir
virðuleik skipstjórans borðalagða, þó
glettnin skini úr augunum. „Þetta,
þetta er bara keyri”, svaraði ég. „Já,
60