Spássían - 2010, Qupperneq 13

13
Eftir skriftarlotu seinnipart dagsins og
gönguferð í búðina er ég ekki enn kominn
að niðurstöðu um kvöldmatinn svo ég
legg lykkju á leið mína og fer í gömlu
fiskbúðina á holtinu. [...] Ég bind enda á
ráðleysi mitt með því að taka bæði lax og
lúðu og á bakaleiðinni bý ég til uppskrift
í huganum. Heima sker ég fiskinn niður
og legg saman lúðubita og lax, vef utan
um þetta beikoni og steiki með pipar
á pönnunni. Svo raða ég hringlóttum
bitunum í stálbakka og kyndi ofninn á
hæsta. Þá get ég skellt þessu undir grillið
rétt áður en við borðum. Af tillitssemi við
Iðunni hef ég rófustöppu með í staðinn
fyrir kartöflur.ii
Það er hægt að nota of lítinn hvítlauk,
það er hægt að nota nóg af honum, en það
er fræðilega ómögulegt að nota of mikið
af honum. Þannig hljóðar fyrsta boðorð
hvítlaukstrúarinnar og um það ríkir
algjör og skilyrðislaus sátt meðal þeirra
sem hana aðhyllast, hvar í heiminum
sem er. Árni, sem frelsaðist ungur til
hvítlaukstrúar á ferðalagi um Ítalíu, hafði
heldur aldrei efast. Alltaf verið staðfastur
í sinni hvítlaukstrú. Þangaðtil núna.
Hann sat á Rokklandsbol og laxableikum
boxerbrókum við lítið eldhúsborðið
heima hjá sér í Þingholtunum, með hníf
í hendi og stóran haug af hreinsuðum
hvítlauksrifjum á bretti fyrir framan sig.
Og efaðist.iii
Hafragrautur eða flesk?
Áhersluna á mataröflun, matargerð
og neyslu má einnig finna í mun eldri
spennubókum sem höfðu mikil áhrif
á eldri kynslóðina, Ævintýrabókunum
og Fimmbókunum eftir Enid Blyton.
Aðalpersónurnar þar eru börn sem sífellt
eru að borða, elda eða spá í dósamat og
aðrar kræsingar:
Þetta var dásamlegur morgunverður,
- alveg einstaklega dásamlega, þar sem
þau voru öll svona sársvöng. Þau mæltu
ekki aukatekið orð, meðan þau voru að
seðja mesta hungrið. Tommi fékk líka
disk. Hann var gráðugur í hafragraut, en
síróp vildi hann hins vegar ekki, það vildi
festast í skeggi hans.
„Nú líður mér betur,“ sagði Anna og
horfði á grautarfatið. - „Nú er mergurinn
málsins þessi: Á ég að borða meiri
hafragraut og eiga á hættu að ég geti svo
„Kex! Nautatunga! Ananas! Sardínur! Mjólk!
Hamingjan sanna! Hér er allt sem nöfnum
tjáir að nefna,“ hrópaði Jonni. „Á hverju
eigum við að byrja?“
[...]
„Nú skulum við þó taka til matar okkar.
Þetta verður áreiðanlega gómsætasta
máltíð okkar, því að svona hungruð höfum
við aldrei verið fyrr.“
Fyrst opnuðu þau kexdós og tóku sér
tíu kökur hvert, fullviss þess, að minna
nægði ekki. Þar næst opnuðu þau dós
með nautstungu, sem Jonni sneiddi með
vasahnífnum sínum, þá ananasdós og síðast
mjólkurdós.
„Þetta er nú matur!“ sagði Jonni og settist
á sólbakaða jörðina. „Jæja - gjörið þið svo
vel!“
Þvílík veizla!v