Íþróttablaðið - 01.12.1986, Qupperneq 19

KOMIST
LANGTÁ
r
SJALFS-
TRAUSTINU
— segir Þorgils Óttar Mathiesen
handknattleiksmaður í FH og fyrirliði
landsliðsins.
Texti: Ragnheiður Davíðsdóttir
Myndir: Grímur Bjarnason
GEIR LAGÐI
GRUNNINN
„Ég byrjaði í fimmta flokki FH. Þá
var ég í Öldutúnsskólanum og þótti
dálítið ódæll nemandi og ætli ég hafi
ekki fengið útrás fyrir orkuna í hand-
boltanum. Jú, maður reyndi fyrir sér í
ýmsum öðrum íþróttagreinum en
handboltinn varð ofan á. Það var mikið
rætt um handbolta hér á heimilinu,
eins og ég sagði áðan spilaði mamma
með ÍR og systir mín Halldóra var
einnig í handbolta. Á þessum árum var
meistaraflokkur FH á toppnum og ég
fylgdist af áhuga með mínum mönnum
og bar mikla virðingu fyrir köppum
eins og Geir Hallsteinssyni, Erni bróð-
ur hans, Viðari Símonarsyni og fleirum
sem þá voru mest áberandi í liðinu.
Ætli Geir hafi þó ekki haft einna mest
áhrif á mig sem handknattleiksmann.
Hann var mikill snillingur með boltann
og þótti einn besti handknattleiksmað-
ur í heimi um þessar mundir. Geir
þjálfaði mig fyrstu þrjú til fjögur árin í
meistaraflokki og lagði grunninn að
handboltalegu uppeldi mínu hjá FH.
Þegar ég kom í meistaraflokkinn var
hann enn leikmaður með liðinu og var
einn af þeim síðustu af þessum eldri í
liðinu. Guðmundur Árni og Gunnar
Einarsson voru einnig leikmenn með
liðinu en voru um það bil að hætta
þegar ég kem inn. Á þessum tíma var
því ný kynslóð að taka við og liðið að
byggjast upp af nýjum mönnum.“
Varstu þá strax ákveðinn í að ná
langt í handboltanum?
„Ég hef alla tíð verið mjög metnað-
argjarn og var því ákveðinn í að gera
mitt besta. Ég hef komist langt á sjálfs-
traustinu og þótti hrokafullur á stund-
um. Til að byrja með þótti það heiður
að komast á bekkinn en maður sætti
sig ekki við það hlutskipti til lengdar
og vildi komast inná. Síðan er þetta
tröppugangur og alltaf ákveðið mark-
mið að stefna að hverju. Já, ég get ekki
neitað því að ég ætlaði mér að komast í
19