Hvöt - 30.04.1949, Blaðsíða 15

H V ö T
13
sent, enginn til að taka á móti mér
og allar skrifstofur lokaðar, engar
upplýsingar að fá, allt i „volli“. Eg
hafði alltaf haldið að N. G. U. stæði
fyrir móti því í örstavik í Noregi,
sem ég ætlaði að sitja fyrir hönd
S. B. S. (Boðið um að senda full-
trúa á mót þetta barst S. B. S.
seint í fyrra vetur í gegnum Pétur
Sigurðsson ritstj. ,,Einingar“).
Ungi maðurinn segist ekki vita
til þess, að N. G. U. standi fyrir
þessu móti, en ég gcti áreiðanlega
fengið upplýsingar um það daginn
eftir á skrifstofu N. G. U.
Ellen og Adda tjá þessum unga
manni vandræði mín. Ilann segist
skulu liðsinna mér og biður okkur að
bíða, meðan hann bregði sér í síma.
Eftir stutta stund kemur hann aftur
og segir mér, að Iians nokkur
Braaten á över Smestadsvei 14 ætli
að hýsa mig. Vandamálið er leyst
í bili. Ég þakka manninum og kveð
ferðafélagana, nema Öddu. Hún
segist ekki skilja við mig fyrr en
í öruggri höfn.
„Þurfum við að ganga mikið“,
spyr ég „Nei, æði spöl“, svara hún.
„Eftir Karl Johansgötunni til Unde.r-
grund. Þar tökum við lest“.
Þessi „æði spölur“ reynist nokkuð
langur. Þegar við stígum í Röa-
banen, er ég útpískaður af erfiði.
Þessar ferðatöskur mínar eru ekkert
léttmeti.
„Eg vildi heldur láta tjóðra við
mig hundrað vilta liunda en drag-
ast með þessar fjárans töskur fetinu
lengra“, segi ég við öddu. Hún hros-
ir að óþolinmæði minni.
Lestin er ýmist ofan eða neðan
jarðar. Við förum úr einhvers stað-
ar i útjarðri borgarinnar. Djúp
kyrrð ríkir yfir umliverfinu. Mér
finnst ég var kominn i lítið sveita-
þorp. Eftir stutta stund erum við
hjá húsi nr. 14. Æði stór garðar um-
lykur það Einn Ijóslaus gluggi snýr
að götunni. Við göngum í „hlað“ og
hringjum dyrabjöllunni. Eftir augna-
hlik er lokið upp. Tíguleg lcona
birtist okkur Hún hrosir og hýður
mig velkominn.
Adda hefur lokið gustukaverki
sínu, kveður og fer. Ég þakka henni
mikillega alla hjálpina og óska henni
góðrar Islandsferðar. Næsta morgun
ætlar hún að fljúga til hólmans
gegnum háloftin.
Ég er feginn hvíldinni eftir erfiði
dagsins. Frúin er dásamleg. Hún
talar afar hægt og skýrt. Ég skil
hvert einasta orð', þótt óvanur sé
norskunni. Ég er varla búinn að
hlamma óæðri endanum niður á stól-
inn, þegar hún skákar fullri skál af
jarðarberjum fyrir mig.
Ég er afar soltinn og þessir
girnilegu kjarnar freista mín afskap-
lega. Mig langar til að „stinga út úr“
skálinni i snatri, en stilli mig. Vel-
sæmisins vegna skil ég við skálina
rúmlega hálfa.
„Þetta eru meinlæti, smækkuð
mynd af föstu, holdlegar píslir“,
liugsa ég. „Því skyldi ég ekki ljúka
úr skálarskrattanum?“ Hvílík bar-
átta(!) Erúin eggjar mig á að horða
meira af berjunum. „Nej takk, nu har
jeg spist godt“, svara ég og reyni
að sýnast ákveðinn. Teningunum er
kastað. Ég snerti ekki skálina meir
á þessu kvöldi.