Hvöt - 30.04.1949, Blaðsíða 43

H V ö T
41
^JJögni JJqiliiim,
(f]enntaiLó(anum
Tvö kvæði
Mteima
Við drottnandi sólgtit liins
hljóða hásumardags,
við hafölduldiðinn, er vefur
mitt bernskusvið,
við andvarans strengleika,
óðkynngi sólarlags,
við óskanna frelsi og draums
míns Ijúfasta lags.
H □ □ N I EGILSSDN
Maustnótt
Við þjótandi bylji af helkaldri
vetrarins vá,
við vindanna gnauð, meðan
skammdegisnótt hylur jörð,
við liafmeyjarsöngva og berg-
risans hrímguðu brá,
við brennandi frost, sem nístir
hinn innsta svörð.
Hvelfist yfir himinn hár,
hauður undir, foldarnár;
allt um haustsins veldi vitnar,
vefur húmsins fjötur jörð,
andar köldu um innsta svörð.
Kólnar blóð í sollnum æðum,
vofir yfir vá og hel.
Já, hér vil ég una ævinnar
hverfula dag,
örlögin ráða —- mín bíður
liin gamla sveit.
Heima skal litið mitt síðasta
sólarlag
við svellandi vonir og brosandi
fyrirheit.
Bak við kuldans ægiorð
yfir vakir hljóðri storð
huldumál frá horfnu vori,
hjartafró hins liðna dags,
sigin glitrós sólarlags.
Nornadans liið ytra æðir;
inn i hjartans fylgsni næðir
aldrei stormur, styr né hel.