Hvöt - 30.04.1949, Blaðsíða 25

H V ö T
23
æskulýðnum; varla tekur nú nokk-
ur fulltrúi hinnar eldri kynslóðar
sér svo penna í hönd, að hann þurfi
ekki jafríframt að koma jncð
sleggjudóma um spillingu, dóm-
greindarleysi og drykkjuæði liinnar
ungu kynslóðar. Þessu og þvílíku
lxljótum við að svara með hinu
gamla heilræði: Skósmiður, lialtu
])ér við leistann þinn! Sanleikurinn
er sá, og liggur í augum uppi, að
það er einmitt iiin gamla kynslóð
sem liér er undir sökina seld, það
cr hún, sem á drýgstan þáttinn í því,
sem miðurfer hjá æskulýðnum, liún
liefur brugðizt því uppeldishlutverki
sem henni var falið á liendur, það er
liún sem hefur plægt akurinn, mótað
það þjóðfélagsástand, er við nú bú-
um við,hún hefur verið við stjórnar-
taumana. En þótt eldri kynslóðin
hafi hrugðizt að mörgu leyti, þá er
engin ástæða fyrir okkur að leggja
árar i hát og láta reka.
Auðvitað eru margs konar af-
brigði til af ungu fólki nú eins og
endranær, og við megum ekki loka
augunum fyrir því, að stór hópur
yngri kvnslóðarinnar er í siðferði-
legu tilliti hættulega á vegi staddur.
Margir fara á fyllirí, þegar þeir geta,
gatan er þeirra föðurland, liugsjón-
in einhver Hollywood-stjarnan. Það
er þessi hópur, sem i raun og veru
samsvarar bezt þeim uppeldisskil-
yrðum, sem æskufólkið íslenzka á
við að búa. En margt er það af ungu
fólki, sem á sér djúpar rætur í landi
og þjóð, fólk, sem lætur ekki berast
með straumnum, skilur gildi hinria
])jóðlegu verðmæta og er ákveðið í
að láta cnga erlenda ómenningu ná
að sýkja menningu okkar meir en
orðið er, fólk, sem er reiðubúið að
herjast gegn öngþveitinu, en felur
sig' ekki í rústum siðferðisins.
Verum þess jafnan minnugir,
að kóngur vill sigla, en byr lilýt-
ur að ráða. Það er undir engum
nema okkur sjálfum komið, hvort
við látum hið lítilmótlega ná tökum
á okkur, hvort við fljótum sofandi
að feigðarósi og vöknum svo ein-
livern tíma við það, að við erum
húnir að glata sjálfstæði okkar og
menningu, þjóðerni og tungu. Við
verður því að gæta okkar vel.
Við lifum nú í heimi, þar sem
ótti og óvissa ríkir, þar sem los og
ringulreið er ú öllum hlutum.
Á þessum örlagaríku umhrotatím-
um er vald hins sterka lögin, sem
fara skal eftir. Talað er um, — og
það í hinu mesla kæruleysi, að atóm-
sprengjur, hin hryllilegrístu morð-
tól, sem mannsandinn hefur fundið
upp í tilhneigingu sinni til þess að
tortíma sjálfum sér, muni ef til vill
verða það, sem morgundagurinn her
i skauti sínu. Er nokkur furða, þótt
slíkt verði þess valdandi, að marg-
ur láti hverjum degi nægja sína
þjáningu og menn fleygi sér í faðm
vínguðsins til þess að reyna að
drekkja áhyggjum sínum í Iiinu
fljótandi eitri? Gegn þessu öllu verð-
ur unga fólkið að vakna, það verð-
ur að hætta að standa jórtrandi á
götuhornum og drekka frá sér vitið,
])að verður að glata sinni miklu þol-
inmæði og sigrast á hréyskleikan-
um.
Rísið upp úr fúnu fleti
fyllið hjörtun nýjum móð.