Hvöt - 30.04.1949, Blaðsíða 22

Hvöt - 30.04.1949, Blaðsíða 22
20 H V Ö T loforðinu við mömmu, og svo var Svala lika með, og hið biðj- andi augnaráð hennar, þrungið ást og virðingu, varð til þess, að Siggi lét enga peninga af hendi við strákana. En á leiðinni heim fóru strákarnir af hestunum og byrjuðu að drekka, og nú var ekkert undanfæri fyrir Sigga lengur, „hann varð“, eða svo sögðu strákarnir að minnsta kosti, og þetta var líka svo hollt og gott, og Siggi vesalingurinn lét undan. En Svala lá í grasinu og horfði á. Það skrítna var, að þetta var ekki gott á bragðið, en það var nú sama, hann drakk það samt og lét sem sér þætti það gott. En hvað hann varð undarlegur af þessum sterka drykk, og jörðin fór að ganga í bylgjum, honum varð óglatt, og hann svimaði, — en þá var líka búið úr flöskunni. Nú fór hver á bak sínum hesti, og þau héldu heim á leið. Þau hefðu fyrir löngu átt að vera komin heim, og ef til vill var fólkið orðið hrætt um þau. Leiðir þeirra skildu, og hélt hver heirn að sínum bæ, en Svala og Siggi urðu samferða. Svala var orðin ósköp döpur, en Siggi sá það ekki, því að ýmist sá hann ekkert eða hann sá allt tvö- falt! Bara að pabbi hans væri nú ekki farinn að leita að þeim. Nú komu þau að Silungsá, hún var mjög mikil núna, þvi að rign- ingar höfðu verið undanfarið. Og þarna sá Siggi til pabba síns nokkuð í burtu, þau heima hafa þá verið orðin hrædd um hann. Siggi reið út í ána, en hesturinn virtist fremur ófús að fara yfir, en Siggi sló þá bara fastar í hann. En hvað var nú þetta: allt hring- snerist fyrir augunum á honum, hann tók að hallast, og allt í einu féll hann í ólgandi, straumhart vatnið, hesturinn hélt áfram, en Siggi barst ósjálfbjarga með straumnum. En mi var Svala ekki sein á sér. Hún synti út í vatnið, náði i öxlina á Sigga og tókst með erfiðismunum að drasa honum upp á bakkann hinum megin. Hún var aðframkom- in, en hún hafði líka bjargað vini sínum frá drukknun. Hann var húinn að ákveða að láta engan tæla sig til að drekka framar. Siggi rankaði við sér úr þessum hugleiðingum, hann fann eitthvað mjúkt sleikja hönd sína. Það var Svala, — og hann leit brosandi niður og klappaði tryggu tíkinni sinni. Lóa litla var nýkomin í heimsókn til afa og ömmu. Stóra klukkan þeirra var lienni mikið undrunar- efni. Eitt sinn, þegar Lóa stóð fram- an við klukkuna og starði á hana, kallaði amma til hennar úr öðru herbergi og sagði: „Gengur klukkan, Lóa mín?“ „Nei,“ sagði Lóa. „Hún stendur alveg grafkyrr á sama stað og dillar á sér skottinu.”
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60

x

Hvöt

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Hvöt
https://timarit.is/publication/1472

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.