Hvöt - 30.04.1949, Blaðsíða 9

H V ö T
7
kollegum sínum tugi úlfaldaklyfja
af gulli, dýrindis klæðum og öðru
veraldarglingri.
Nú þurfum við ekki að hafa íyrir
þvi að bera þessar bannsettar ferða-
töskur, sem svo mjög hafa þjáð
okkur. Við þurfum yfirleitt ekki að
hafa mikið fyrir lifinu.
Tveir ungir Sviar koma til mín
og kynna sig, leiða mig imi i höllina
og bjóða mér sæti við borð sitt.
Þar er eg settur við hhðina á ítur-
vaxinni ungmey með leiftrandi augu,
djúpa spékoppa og hökuskarð.
Eg roðna, eins og sveitastrákur,
sem er leiddur fram i fjós til fleng-
ingar fyrir að hafa drekkt ketthngi
eða kálað hvolpi i ógáti.
Þessi kona, sem ég er svo feim-
imi við, þjónar mér alveg til borðs.
Hún sækir réttina, sem bíða rjúkandi
á stóru borði í næsta sal, og setur
þá fyrir mig, en eg raða þeirn ófeim-
inn í mig jafnóðum.
Að átinu loknu hefst f jöldarakstur.
Við karlmennirnir keppumst við að
skafa af okkur skeggómyndina og
stússum við að skipta um tuskur.
Að þessu leiðindaverki loknu
þrömmum við til samkomuhúss, sem
er skammt frá sjálfu sumarheimil-
inu, en þar á að fara fram skemmtun
mikil.
Kl. 21 er skemmtunin sett, að
öllum viðstöddum.
Hún hefst með fjöldasöng, allir
syngja, sem kuima lagið, en það eru
langflestir. Það þarf ekki að hvetja
menn ákaft eða ganga á eftir mönn-
um til að vera með, eins og á
skemmtunum í Reykjavík.
Hér vita menn, að söngurinn er