Hvöt - 30.04.1949, Blaðsíða 18

16
HVÖT
spyr, hvernig mér hafi litizt á Vige-
landsgarðinn. Ég lýsi hrifningu
minni á garðinum og segist
munu skoða hann aftnr, þegar ég
komi frá Örstavik.
Þegar ég hef borðað, fer ég í borg-
ina og eyði kvöldinu í kvikmynda-
húsi (Kino) ásamt Ellen Hemickc.
Illa farið með fagurt sumarkvöld.
Kl. rúmlega 12 næsta dag sit ég
i Röabanen og lcs í einu af dagblöð-
um borgarinnar. Þegar ég hef lesið
nokkra stund, finn ég, að eitthvað
kemur knálega við fætur mér. Ég
lít upp og rek augun i snuðrandi
hundsgerpi. Mér verður á að fussa,
en seppi lætur sig það engu skipta
og gerist jafnvel nærgöngulli en fyrr.
Þegar ég gái betur að, kemur í ljós,
að hvutti er með keðju um hálsinn.
Endi keðjunnar liggur falinn í und-
ur nettri kvenmannshönd i næsta
sæti. „Skyhli þessi glæsilega „lady“
hafa yndi af að glingra við þennan
risahvolp, sem hún hefur tjóðrað
við sig?“ hugsa ég. þegar konan
verður var við atferli livolpsins,
kippur hún i keðjuna og fórnar einu
bliðu brosi til friðþægingar. Ég læt,
sem ekkert hafi verið, en undrast
með sjálfum mér þessa hundsdýrkun.
Það er margt um manninn í hjarta
Osloborgar þennan dag, enda
himnesk bliða. Ég fæ mér sæti á
þægilegum bekk í Studenterlund og
góni á þá, sem framhjá fara. Þriðji
hver kvenmaður er með hvolp i eftir-
dragi. Konur Oslohorgar virðast hafa
engu minna dálæti á hundum en
kynsystur þeirra i Stokkhólmi, sem
hvu jafnvel taka hvolpana fram yfir
krakkana sína. Þarna má sjá stórar
og litlar konur, friðar og ófríðar
konur, bústnar og beinaberar konur,
stórstígar og smástígar konur,
spertar og spjátrungslegar konur,
hoknar og hengilmænulegar konur,
röltandi með rakka í eftirdrægi. —
Rakkar þessir eru af ýmsum teg-
undum og stærðum, allt frá kettlings-
smáum kelturökkum — með lista-
mannaslaufur um hálsinn — til
rófustífra bolabíta. Hvílík tízka! —
Hvílíkur smekkur!
Þegar ég hef hýsnast yfir þessum
hundelskandi hefðarmeyjum um
stund, kem ég auga á ungan mann,
sem þrammar óþolinmóðlega fram og
aftur, í fárra feta fjarlægð, eins og
púki í flösku. „Það er auðséð, að
þessi „fugl“ er ekki að bíða eftir
henni ömmu sinni“, hugsa ég. Þetta
er myndarlegur náungi, með arnar-
nef, en útsperrt eyru, á gljáburstuð-
um skóm, með manndrápsbrot í bux-
urium. Vesalings pilturinn einbeitir
hugarium auðsjáanlega um of að
ákveðnu viðfangsefni. Það hlýtur að
vera hræðilegt viðfangsefni. Mig
dauðlangar til að ganga til piltsins
og ráðleggja honum að setjast á
bekkinn hjá mér og fara með marg-
földunartöfluna. Það myndi þó all-
tént spara skósólann. Þess gerist þó
ekki þörf, því að „viðfangsefnið“,
skrambi snotur, hnakkakert stelpa,
brún sem Malaji, er mætt. Himnesk
sæla og hananú. Pilturinn leiðir
„viðfangsefnið“ úr augsýn.
Norðvestur á bóginn.
Timinn liður. Föstudagurinn 9.
júlí hefur birt sína björtu ásjónu.
Ég er kominn á lappir, brattur eins