Hvöt - 30.04.1949, Blaðsíða 14

Hvöt - 30.04.1949, Blaðsíða 14
12 H V ö T Eg gef Iienni nánari gaum. Hún fer fimlega með hníf og gaffal. Fingur hennar eru langir og óhugnanlega grannir. Þeir eru eins og eyðandi eld- tungur eða eitri spúandi nöðrur með blóðrauðan haus. Þunnleitt, langleitt og fölleitt fésið gnæfir yfir diskinn, eins og hýena yfir hræ. Hringurinn fyrir neðan ncfið er ataður húþykkri rauðu, sem cr ekki laus við fjólubláa slikju Langir eyrnalokkarnir dingla í þunnum eyrnasneplunum, eins og dauðir menn í gálga. Eftir útlitinu að dæma, gæti mað- ur haldið, að hér væri á ferðinni, þögul, grimm og geðvond piparmey, en ekki brosandi blaðurskjóða. Þegar máltíðinni er lokið, kallar hún á þjóninn, borgar fyrir sig, stendur upp og kveður mig með óttalegum orðaflaumi, sem endar með þakklæti fyrir samveruna og ósk um endurfundi. Eg muldra eitthvað i sönm átt, en vona hið gagnstæða. Eg varpa öndinni léttara, þegar þetta þunnnefjaða gerpi er horfið. „Hvílíkt málæði, hvílíkt röfl og kjaftæði!“ hugsa eg. Þiónninn kemur með reikninginn. Eg borga fyrir mig og Otto. Krón- urnar, sem ég sparaði kvöldið áður koma sér nú vel. Áður en eg stend upp, skotra eg augunum um salinn. Holdugu maddömurnar sitja enn makinda- lega við borð sitt og snæða. Áthrað- inn er lítill. Þær horða ákaflega „pent“, sleikja aldrei hnífinn, klóra sér ekki í höfðinu með gafflinum, láta ekki það rnikið upp í sig, að sósan renni út um munnvikin og niður á háls eða hver veit hvert. Nei, ónei, hér eru „civiliseraðar“ konur á ferð; konur, sem kunna sig; konur, sem hafa alizt upp við fullkomnar borgaralegar siðvenjur; konur, sem ekki dirfast að snerta hníf, gaffal og skeið nema með jjrem puttum og láta hina tvo, og þó einkum litla putta, dingla afar virðulega utan við; konur, sem hafa lært að borsa og blikka eftir hvern munnbita, hverja súpuskeið; konur, sem aldrei stynja, blístra eða tralla meðan á máltíð stendur o. s. frv. En, þær njóta matarins auðsjáan- lega. „Bíum, bíum, hamba, börnin litlu ....“, raula ég í ógáti, þegar ég stend upp, en átta mig fljótt og hætti. Lestin brunar áfram. Við skötuhjúin fáum fljótlega ágætan klefa. Tollskoðun er ekki ströng við landamærin, aðeins litið í eina tösku og spurt, hvort nokkuð sé i hinum nema föt okkar. Við neitum og síðan ekki þá sögu meir. Sléttlendi S.-Svíþjóðar er horfið, en nú þjótum við meðal skógi og kjarri vaxinna hæða. Þótt jæssar hæðir séu eins og hverjar aðrar hundaþúfur á móts við Islandsfjöll, er nokkur tilbreyting í að sjá þær. Oslo. Kl. 20,30 erum við á járnbrauta- stöðinni í Oslo (östbanen). Þar tek- ur ungur Norðmaður frá N. G. U. ((Norges Godtemplar Ungdomsfor- bund) á móti Ellen. En ég er á kaldri braut, hafði ekkert skeyti
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60

x

Hvöt

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Hvöt
https://timarit.is/publication/1472

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.