Hvöt - 30.04.1949, Síða 14

12
H V ö T
Eg gef Iienni nánari gaum. Hún fer
fimlega með hníf og gaffal. Fingur
hennar eru langir og óhugnanlega
grannir. Þeir eru eins og eyðandi eld-
tungur eða eitri spúandi nöðrur með
blóðrauðan haus.
Þunnleitt, langleitt og fölleitt fésið
gnæfir yfir diskinn, eins og hýena
yfir hræ. Hringurinn fyrir neðan
ncfið er ataður húþykkri rauðu, sem
cr ekki laus við fjólubláa slikju
Langir eyrnalokkarnir dingla í
þunnum eyrnasneplunum, eins og
dauðir menn í gálga.
Eftir útlitinu að dæma, gæti mað-
ur haldið, að hér væri á ferðinni,
þögul, grimm og geðvond piparmey,
en ekki brosandi blaðurskjóða.
Þegar máltíðinni er lokið, kallar
hún á þjóninn, borgar fyrir sig,
stendur upp og kveður mig með
óttalegum orðaflaumi, sem endar
með þakklæti fyrir samveruna og
ósk um endurfundi.
Eg muldra eitthvað i sönm átt,
en vona hið gagnstæða.
Eg varpa öndinni léttara, þegar
þetta þunnnefjaða gerpi er horfið.
„Hvílíkt málæði, hvílíkt röfl og
kjaftæði!“ hugsa eg.
Þiónninn kemur með reikninginn.
Eg borga fyrir mig og Otto. Krón-
urnar, sem ég sparaði kvöldið áður
koma sér nú vel.
Áður en eg stend upp, skotra eg
augunum um salinn. Holdugu
maddömurnar sitja enn makinda-
lega við borð sitt og snæða. Áthrað-
inn er lítill.
Þær horða ákaflega „pent“, sleikja
aldrei hnífinn, klóra sér ekki í
höfðinu með gafflinum, láta ekki það
rnikið upp í sig, að sósan renni út
um munnvikin og niður á háls eða
hver veit hvert.
Nei, ónei, hér eru „civiliseraðar“
konur á ferð; konur, sem kunna
sig; konur, sem hafa alizt upp við
fullkomnar borgaralegar siðvenjur;
konur, sem ekki dirfast að snerta
hníf, gaffal og skeið nema með
jjrem puttum og láta hina tvo, og
þó einkum litla putta, dingla afar
virðulega utan við; konur, sem hafa
lært að borsa og blikka eftir hvern
munnbita, hverja súpuskeið; konur,
sem aldrei stynja, blístra eða tralla
meðan á máltíð stendur o. s. frv.
En, þær njóta matarins auðsjáan-
lega.
„Bíum, bíum, hamba, börnin litlu
....“, raula ég í ógáti, þegar ég
stend upp, en átta mig fljótt og
hætti. Lestin brunar áfram. Við
skötuhjúin fáum fljótlega ágætan
klefa. Tollskoðun er ekki ströng við
landamærin, aðeins litið í eina tösku
og spurt, hvort nokkuð sé i hinum
nema föt okkar. Við neitum og
síðan ekki þá sögu meir.
Sléttlendi S.-Svíþjóðar er horfið,
en nú þjótum við meðal skógi og
kjarri vaxinna hæða. Þótt jæssar
hæðir séu eins og hverjar aðrar
hundaþúfur á móts við Islandsfjöll,
er nokkur tilbreyting í að sjá þær.
Oslo.
Kl. 20,30 erum við á járnbrauta-
stöðinni í Oslo (östbanen). Þar tek-
ur ungur Norðmaður frá N. G. U.
((Norges Godtemplar Ungdomsfor-
bund) á móti Ellen. En ég er á
kaldri braut, hafði ekkert skeyti