Hvöt - 30.04.1949, Blaðsíða 31

H V ö T
29
megin grafarinnar. Aðeins, að
maður reynist maður, og hagi sér
svo í li'finu, að maður geti átt von
á fyrirgefningu þess dómara, sem
öllum er æðri. En þetta fer nú að
styttast fyrir mér, sem betur fer.“
Hann virtist nú sökkva sér djúpt
niður í hugsanir sínar, og vilcli ég
ekki trufla liann. Að lokum áræddi
ég þó að segja: „En liin börnin;
þcssi tvö, drengurinn og stúlkan?“
Gamli maðurinn lirökk við. „Ha,
nú já. Þau eru nú bæði gift og flutt
til höfuðstaðarins og líður báðum
vel. Þau heimsækja mig á hverju
ári og vilja endilega, að ég 'flytji til
þeirra. En ég er nú orðinn gamall
og ekki orðinn fær til ferðalaga.
Svo er ég nú búinn að vera hér svo
lengi, að mér finnst ekki taka því að
fara að taka mig upp héðan af. Ég
er hræddur um, að ég myndi sakna
margs héðan og ekki kunna við mig
i margmenninu.“
Við vorum nú farnir að nálgast
land. Það var kominn allsnarpur
vindur, og sífellt hvessti meira. En
báturinn hélt alltaf sömu ferð, því
að eftir því sem livessti meira, lagð-
ist gamli maðurinn fastar á árarnar.
Oft bauð ég honum að róa með hon-
um, bótt ég sæi reyndar fram á, að
lítið lið myndi að mér, en hann vildi
ckki þiggja það með nokkru móti og
saaði hið sama og áður.
Eftir stutta stund lentum við í
skjóli við tanga nokkurn. Ég stökk
upp úr bátnum, og gamli maðurinn
har föggur mínar á land. Ég tók nú
upp veski mitt og spurði, hvað
flutningurinri kostaði. Hann mælti:
„Ég er ekki vanur að taka box-gun
fyrir smágreiða, er cg geri mönnunx.
Eina borgunin á að vera sú, að þú
berir kveðju til barnanna nxinna, ef
þú átt hægt nxeð það, þegar þú kenx-
ur til liöfuðstaðai’ins,“ og liann sagði
mér heimilisföng þeirra. Ég lofaði
því, en kvað það litla borgun og
vildi endilega, að liann tæki við pen-
ingum, en við það var ekki komandi,
svo að ég tók i hönd hans og þakk-
aði lionum 'fyrir. Hann þrýsti hönd
mína og mælti: „Þú ættir að gleyma
þessu, sem ég var að þvaðra um á
leiðinni. Ég gerði það af því, að ég
held, að þú sért enginn flysjungur.
En það er bezt geymt hjá mér.“
Síðan kvöddumst við. Hann steig
xxt í bátinn og ýtti fi’á, cn ég settist
á stein í fjörunni og horfði á eftir
lionunx. Þegar hann var kominn
kippkorn frá landi, reisti hann nxast-
ur og setti upp segl. Síðan snei’i liann
sér við í bátnum, tók ofan og veif-
aði til nxín. Ég veifaði á móti. Svo
hækkaði liann seglið og tók sér stöðu
við stýrið. Ég sat og horfði á eftir
honum og virti gamla manninn fyr-
ir mér, þar sem liann stóð við stýrið
og hvítt skeggið flaksaðist í vindin-
um.
Brátt var báturinn kominn svo
langt vfir á fjörðinn, að liann sást
aðeins senx svartur depill á sjónum.
En mér fannst ég geta séð ganxla
einbúann fyrir mér, þar sem hann
stóð teinréttur og hélt um stjórnvöl-
inn og Iiorfði arnhvössunx augum
fram undan bátnum, tilbúinn að slá
undan eða bcita upp i, eftir því sem
þyrfti.
Ég stóð á 'fætur og liélt af stað, en
fór hægt og hugsaði margt. Mér