Hvöt - 30.04.1949, Blaðsíða 29

H V ö T
27
vél og tók vettlinga, er héngu á
Hiiaga í eldhúsinu.
Er ég hafði matazt og Jiakkað fvr-
ir mig, gengum við út og niður að
bátnum, sem gamli maðurinn kall-
aði Blíðfara. En er við ætluðum að
fara að setja ofan, varð ég þess vís-
ari, að ég liafði gleymt farangri
mínum iieima við húsdyrnar. Ég
hljóp upp eftir til að sækja hann,
cn er ég sneri mér við, sá ég, að
gamli maðurinn var kominn af stað
með bátinn niður 'fjöruna. Hann
hélt í stafnlokið og virtist ekki taka
nærri sér. Ég þóttist nú sjá, að ég
liefði ekki farið villt í þeirri ályktun
minni, að liann hefði meira en
venjulega krafta í kögglum. Það
stóðst á endum, að ég kom niður að
sjónum, er háturinn rann á flot. Lét
ég orð falla um það við gamla mann-
inn, að liann liefði átt að bíða eftir
mér og láta mig bjálpa sér við að
setia ofan bátinn.
„Og það var nú alveg óþarfi,“
mælti gamli maðurinn. „Það sækist
vel undan hallanum í heiminum, en
það er stundum erfiðara upp í móti.“
Ée stökk nú út í bátinn, og ýtti frá
landi. Ég bauðst til að róa með lion-
um, því að þetta var árabátur, en
það vildi hann ekki þiggia. Sagði,
að mér veitti ekki af að hvíla mig
og eiga fvrir höndum aðra fjall-
göngu. Er hann hafði tekið nokkur
áratog frá landi, lagði hann inn ár-
arnar, tók ofan og ha'fði vfir sjó-
ferðabænina. Síðan lagði hann úl
aftur, tók til við róðurinn og sóttist
greiðlega. þótt vindur stæði heldur
á móti, því að nú var byrjað að
hvessa inn fjörðinn.
Mig var nú farið að langa til að
kynnast honum nánar, en virtist
sem það mundi eigi vera auðgert.
Af liinum samanbitnu vörum hans
þóttist ég mega ráða, að hann myndi
ekki flíka því við ókunnuga, er hann
teldi bezt geymt hjá sér sjálfum. En
þar eð mér hafði virzt, að honum
geðjaðist ekki illa að mér, reyndi
ég brátt að hefja samræður við hann
um hitt og þetta úr daglega lífinu.
Ég komst brátt að því, að hann var
fróðari um margt en ég hafði ætlað.
Smátt og smátt sveigði ég talið var-
lega að lionum sjálfum og varð þess
vísari, að liann var sonur bónda, er
búið liafði á sveitabæ innarlega við
fjörðinn. Börnin voru mörg og oft
þröngt í búi. Fimmtán ára gamall
liafði Jón misst föður sinn. Hann
hafði drukknað í sjóróðri og þrír
synir hans með lionum. Jón, sem
var elztur af systkinunum, sem þá
voru eftir, varð þá að fara til sjós
á skútur.
Þegar ganili maðurinn var byrj-
aður að rifja þetta upp fyrir sér,
virtist liann algerlega gleyma, að ég
var í hátnum, og Icit helzt út fyrir,
að hann væri að tala við einhverja
ósýnilega veru. Og nú gef ég lion-
um oi’ðið:
„Á skútunum fékk ég, eins og
aðrir unglingar í þá daga, eldskírn-
ina. En það vildi mér til, að ég var
hraustur, og svo hafði ég takmark
að keppa að, að létta undir með
móður minni og ungum systkinum
mínum. Sjö ár var ég á skútum, en
þá kynntist ég konunni minni sál-
uðu. Henni mun ég ekki reyna að
lýsa, en eitt veit ég, að hún var mér