Morgunblaðið - 12.12.2020, Blaðsíða 43

MINNINGAR 43
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 12. DESEMBER 2020
✝ Birte DürkeHansen fæddist
í Kaupmannahöfn
29. febrúar 1932.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu
Sunnuhlíð í Kópa-
vogi 17. nóvember
2020.
Foreldrar henn-
ar voru Ölund Tol-
stoj og Emma Jo-
hanne Pedersen.
Birte átti þrjá yngri bræður,
Leif, sem er látinn, Ove og
Bogdan.
Eiginmaður Birte var Hans
Dürke Hansen mjólkurfræð-
ingur, f. 12. desember 1912, d. 5.
maí 1988. Börn þeirra eru: 1)
Ragnar f. 21. febrúar 1953, börn
hans eru Linda, f. 1972, og Daní-
1964, eiginmaður hans er Manu-
el Parra Recuero. 7) John, f. 18.
júní 1966, börn hans eru Karen
Ösp, f. 1988, Patrick Örn og
Daníel Þór, f. 1990, og Chri-
stopher, f. 1993. Langömmu-
börn Birte eru 19 talsins.
Birte ólst upp í Kaupmanna-
höfn og vann þar sem skrif-
stofustúlka eftir að skyldunámi
lauk. 18 ára gömul bauðst henni
að vinna hjá dansk-íslenskri fjöl-
skyldu á Íslandi, sem varð til
þess að hún kom til landsins í
janúar 1951. Stuttu síðar kynnt-
ist hún Hans í danska klúbbnum
Dannebrog og þau giftu sig 12.
desember sama ár. Fyrstu árin
bjuggu þau í Kleppsholti í
Reykjavík, en 1966 fluttu þau til
Hafnarfjarðar og síðan til
Garðabæjar 1983. Eftir að Hans
lést bjó Birte í Kópavogi. Birte
starfaði fyrst sem dagmamma í
nokkur ár, en lengst af vann hún
í eldhúsinu á Vífilsstöðum.
Birte verður jarðsungin frá
Fossvogskapellu í dag, 12. des-
ember 2020, klukkan 11.
el, f. 2006. 2) Rich-
ard, f. 9. mars 1954,
eiginkona hans er
Sigríður Rósa
Magnúsdóttir, börn
þeirra eru Anita, f.
1983, og Símon
Þór, f. 1991, fyrir
átti Richard dótt-
urina Hildu, f. 1976.
3) Solvej, f. 14.
október 1955, börn
hennar eru Hans, f.
1978, og Jill, f. 1984. 4) Michael,
f. 8. mars 1959, eiginkona hans
er Annemarie Vendelbo, börn
þeirra eru Amanda, f. 1989, og
Viktor, f. 1996. 5) Anita, f. 19.
febrúar 1960, eiginmaður henn-
ar er Brian Roland, börn þeirra
eru Matthew, f. 1985, og Lisa, f.
1987. 6) Rolf, f. 10. desember
Elsku mamma mín var alltaf
mjög þakklát fyrir sitt hlutskipti
og talaði oft um það hvað hún
hefði verið lánsöm að koma til Ís-
lands á sínum tíma og hitta pabba
og eignast með honum sjö heil-
brigð og góð börn, en pabbi og
mamma voru strax í upphafi
ákveðin í að eiga mörg börn.
Pabbi hafði komið til landsins
1932, þá 19 ára gamall nemi í
mjólkurfræði, en hann lauk verk-
legu námi sínu í Reykjavík. Hann
vann við það alla sína tíð, lengst
af í Mjólkursamsölunni, en einnig
nokkur ár í Mjólkurbúi Flóa-
manna á Selfossi. Á stríðsárunum
réð hann sig í breska flotann, þar
sem hann sigldi í nokkur ár, en
fór svo aftur í sitt starf eftir stríð.
Þegar mamma kemur til lands-
ins, fljúgandi með Gullfaxa, í jan-
úar 1951 til að vinna sem „pige í
huset“, eins og það hét, skráir
hún sig fljótlega í danska klúbb-
inn Dannebrog. Þar hittir hún
pabba og þau fella hugi saman og
gifta sig 12. desember 1951, á af-
mælisdegi pabba. Þau voru alltaf
mjög samstillt og nægjusöm og
voru ánægð með það sem þau
höfðu. Þrátt fyrir að við værum
stór fjölskylda og lengst af aðeins
ein fyrirvinna var aldrei skortur
á neinu á okkar heimili og ég veit
að við öll systkinin getum tekið
undir það að við áttum yndislega
æsku og unglingsár í faðmi kær-
leiksríkra og elskulega foreldra.
Mamma minntist oft á það að
hún hitti bara gott fólk alls stað-
ar, sérstaklega á Íslandi, því þar
var bara gott fólk. Mamma var
alla tíð mjög heilsuhraust, hún
fór í daglegar gönguferðir og
stundaði mikið sund og var Sund-
laug Garðabæjar hennar staður,
þar átti hún marga góða vini og
var mikið spjallað í heita pottin-
um. Hún hafði mjög jákvæða lífs-
ýn og lagði mikla áherslu á að lifa
heilbrigðu lífi og borða hollan
mat og gerði mikið í að breiða út
þann boðskap, sérstaklega til
okkar afkomenda sinna. Hún var
alveg einstaklega kærleiksrík sjö
barna móðir sem hugsaði stöðugt
vel um okkur systkinin og sá til
þess, ásamt pabba, að við fengj-
um heilbrigt og gott uppeldi. Hún
vildi alltaf gera vel við alla og
hafði gaman af að gefa gjafir.
Hún lagði líka ríka áherslu á að
maður ætti að láta skoðun sína í
ljós, sérstaklega í sambandi við
það sem vel er gert, alltaf að
hrósa þegar það á við. Hún gat
líka oft hlegið að sjálfri sér þegar
hún sagði eða gerði eitthvað
hlægilegt eða kjánalegt.
Já, mamma var okkur öllum
jákvæð og falleg fyrirmynd og
fyrir það ber að þakka. Hún var
sátt og þakklát þegar hún kvaddi
þetta jarðlíf.
Jarðneskar leifar pabba og
mömmu sameinast nú 12. desem-
ber, nákvæmlega 69 árum eftir
þau giftu sig og á afmælisdegi
pabba. Minningin um þig, elsku
mamma, mun alltaf lifa í hjörtum
okkar. Hvíl í friði elsku mamma
mín.
Richard.
Í dag kveð ég elskulega
tengdamóður mína í hinsta sinn.
Leiðir okkar hafa legið saman í
tæpa fjóra áratugi, en það var í
byrjun árs 1982 að ég kom á
heimili tengdaforeldra minna í
fyrsta sinn, þá vorum við Rikki
nýbyrjuð að búa saman á Ísafirði.
Þau Birte og Hans tóku mér
strax opnum örmum og var alltaf
notalegt að koma til þeirra, enda
einkenndi mikill kærleikur, virð-
ing og væntumþykja samband
þeirra hjóna.
Það var í byrjun árs 1951 sem
Birte, tæplega 19 ára gömul, kom
fljúgandi með Gullfaxa til Íslands
þar sem hún hugði á eins árs
dvöl, en hingað hafði hún ráðið
sig sem „pige i huset“. Örlögin
gripu þó í taumana og hún hitti
Hans, sem hafði komið til lands-
ins mörgum árum fyrr til að
starfa sem mjólkurfræðingur.
Áður en árið var liðið voru þau
búin að ganga í hjónaband og árið
1953 fæddist fyrsta barn þeirra
hjóna, en þau urðu sjö talsins.
Hans var alla tíð duglegur að
taka kvikmyndir af fjölskyldunni,
hann notaði 8 mm filmu og voru
þessar myndir sýndar við hin
ýmsu tækifæri. Það er unun að
skoða þessi minningabrot, börn-
unum fjölgar ár frá ári og alltaf
virðist lífið svo ljúft, Birte alltaf
vel tilhöfð, há og glæsileg með
sitt bjarta bros og krakkahópur-
inn samhentur að leika sér.
Margar myndir eru úr sumarbú-
stað fjölskyldunnar við Vatns-
enda þar sem þau dvöldu mestan
hluta sumarsins. Það var mikill
missir þegar Hans lést vorið
1988, Birte orðin ekkja aðeins 56
ára gömul, hún gat þó aldrei
hugsað sér að fara í annað sam-
band, því enginn stóðst saman-
burð við Hans, stóru ástina í lífi
hennar.
Birte var alla tíð dugleg að
ferðast, hún elskaði sólina og
vildi gjarnan fara þangað sem
hlýrra loftslag var, sérstaklega
eftir að liðagigtin fór að plaga
hana. Börnin hennar hafa flest
búið erlendis og var hún dugleg
að koma í heimsókn. Við eigum
margar góðar minningar um
hana frá því að við bjuggum í
Danmörku, hún naut þess að sóla
sig og lesa dönsku blöðin þar sem
hún las öll heilsuráð og var dug-
leg að miðla þeim til afkomenda
sinna. Stundum fannst okkur nóg
um þessi heilræði, en það hefur
þó sýnt sig að hún hafði ýmislegt
til síns máls. Þótt Birte elskaði
sólina var Ísland landið hennar,
hún talaði oft um það hvað hún
hefði verið lánsöm að koma til Ís-
lands, þar hefði hún bara kynnst
góðu fólki.
Hún lagði alltaf mikla áherslu
á það að fara út og hreyfa sig, „fá
súrefni í blóðið“, hún fór líka dag-
lega í sund, henni leið svo vel í
heita pottinum.
Birte hafði einstaklega fallega
sýn á lífið, var dugleg að hrósa og
átti það til að færa starfsfólki
þjónustustofnana gjafir og á veit-
ingastöðum gat hún laumað sér
inn í eldhús til að þakka fyrir sig,
því eins og hún sagði þá ætti fólk
að fá að vita af því sem vel væri
gert. Hún hafði létta lund, söng
og trallaði og gat alltaf hlegið að
sjálfri sér.
Það var trú tengdamömmu að í
dauðanum myndi hún bara sofa
uns hún yrði vakin upp í hinn
nýja heim, því segi ég: sofðu rótt,
elsku Birte, takk fyrir jákvæðni
þína og allt hrósið sem þú gafst
mér.
Elskuð öllum stundum, aldrei
gleymist þú.
Þín tengdadóttir,
Sigríður Rósa.
Birte Dürke
Hansen
✝ Elísabet Jó-hanna Guð-
mundssdóttir
fæddist 17. ágúst
1928 á Ísafirði.
Hún lést 17. nóv-
ember 2020 í
Reykjavík.
Foreldrar henn-
ar voru Guð-
mundur Elías Sæ-
mundsson tré-
smiður og málara-
meistari og Margrét
Pétursdóttir hús-
freyja. Þau hjónin
eignuðust 8 börn,
3 þeirra létust ung
að aldri.
Þau 5 sem uxu
upp voru auk
mömmu 4 bræður
hennar:
Kjartan, Níels
og Sigurður sem
eru látnir en eft-
irlifandi bróðir er
Sæmundur sem er yngstur.
1954 kynntist hún föður
okkar, Einari Sigurbjarti
Jónssyni, sem varð eiginmaður
hennar og eignuðust þau 6
börn. Þau eru Sigríður Ósk, f.
1956, Margrét María, f. 1957,
d. 2015, Sigurbjörg Eyrún, f.
1959, Una Kristín, f. 1961, Ýr
Harris, f. 1962, og Guðmundur
Elías, f. 1964. Þeirra aðsetur
var að 4 árum undanskildum í
Reykjavík. Þau slitu samvistir
1964.
Elísabet lauk námi frá Hús-
mæðraskólanum á Ísafirði.
Frá árinu 1973 starfaði hún
í borðsal á Hrafnistu í 25 ár
eða þar til hún var orðin 70
ára.
Útförin hefur farið fram í
kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Andlát mömmu vekur upp
minningar bæði úr æsku og fram
á þennan dag.
Heimili mömmu var ávallt
staðurinn þar sem fjölskyldan og
vinir voru að hittast. Hún passaði
vel upp á að alltaf væri nóg til með
kaffinu og sérstaklega að það
væri til fyrir litlu börnin.
Bæði barnabörn og barna-
barnabörnin, sem voru orðin 34
talsins, kíktu oft til Löngu (lang-
ömmu). Þar var alltaf eitthvað
gott að fá sér, svo voru bæði end-
ur við veröndina og róló. Hjá Lísu
ömmu var mikið spjallað og hleg-
ið og lesið í bolla svo eitthvað sé
nefnt. Þarna var oft gaman.
Mamma bjó í þrjú ár á hjúkr-
unarheimilinu Grund. Síðasta ár-
ið voru löng tímabil þar sem hún
fékk ekki heimsóknir vegna Co-
vid-19-faraldurs. Þetta voru mikil
viðbrigði fyrir mömmu sem var
vön að hafa allt sitt fólk í kringum
sig.
Hún var ákaflega stolt af fólk-
inu sínu og naut þess að hafa þau í
kringum sig.
Það er alltaf erfitt að sjá eftir
þeim sem manni þykir vænt um.
Úr ljóði Jóns í Garði:
Í lífinu frostnepjan lagðist að þér
og löngum var fokið í skjólin.
Þú varst eins og hrísla, sem bálviðri
ber
og byrgð var og lággöngul sólin.
Þó vafðirðu að hjarta hvern viðkvæman
gróður
og vermdir hann ylgeislum blíðlyndrar
móður.
Og gjöfum þú stráðir, þó gull væri
smátt
og gróðinn á heimili þínu,
en kærleik þinn brast ekki kjark eða
mátt,
að komast að takmarki sínu.
Þín góðfýsi skapaði gróður úr stein-
um
og græðilyf annarra sárum og mein-
um.
Með lotningu og aðdáun lútum þér,
sem lengst þinnar samveru nutum.
Þitt dæmi var auðlegð sem ávexti
ber,
en ógoldna flestir við hlutum.
Og þeir, sem við anda þinn komust i
kynni,
nú krjúpa, sem börn fyrir minningu
þinni.
Hvíl í friði elsku mamma.
Sigríður (Sigga), Viðar
og fjölskyldur.
Bí bí og blaka
álftirnar kvaka.
Ég læt sem ég sofi
en samt mun ég vaka.
Elsku amma, þetta er eitt af
lögunum sem þú söngst alltaf fyr-
ir mig meðan þú hélst á mér í
fanginu og klóraðir bakið. Ég
man enn þá þessar stundir okkar
og öll lögin sem þú söngst, sem ég
söng svo fyrir börnin mín þegar
þau voru lítil. Hlýjan og nándin
sem ég fékk hjá þér var mér svo
mikils virði. Þú dekraðir mig upp
úr skónum og varst alltaf tilbúin
að baka pönnsur og þínar voru
langbestar. Svo má auðvitað ekki
gleyma matarkexinu, sem þú
settir í kaffið með miklum sykri,
sem ég elskaði. Ég fékk að fara
með þér til Ísafjarðar á hverju ári
til að hitta langömmu á meðan
hún lifði. Þá gerðum við alltaf eitt-
hvað skemmtilegt og minna
skemmtilegt eins og þegar ég
ákvað að geyma glas með sniglum
inni í þvottahúsi meðan við fórum
upp í sveit.
Þegar við komum til baka voru
sniglarnir komnir út um allt
þvottahús, ég held það hafi verið
eina skiptið sem þú varst ekki allt
of ánægð með litlu stelpuna þína.
Þó að árin liðu var alltaf gott að
koma til þín og fá smá klór og eitt-
hvað gott að borða. Þú vissir alltaf
allt um alla og fylgdist vel með öll-
um fréttum. Kíktir náttúrulega
stundum í bollann hjá manni og
þá fór ekkert fram hjá þér.
Öllum fannst gott að koma til
Lísu ömmu/langömmu og þú
tókst alltaf vel á móti öllum. Þótt
þú værir orðin veik varstu alltaf
skýr í kollinum og eitt af því síð-
asta sem þú sagðir við mig var að
óska mér til hamingju með
tengdadótturina, sem mamma
sagði þér frá daginn áður.
Ég er svo þakklát fyrir allar
minningarnar sem ég á með þér
og fylla hjarta okkar af ást og um-
hyggju. Hvíldu í friði elsku
amma/langamma. Við elskum
þig! Þín
Kristjana, Haukur og
María Mist.
Elísabet Jóhanna
Guðmundsdóttir
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim
sem sýndu okkur samúð og hlýhug við
andlát og útför ástkærs eiginmanns míns,
föður, tengdaföður, afa og langafa,
HELGA KRISTMANNS
HARALDSSONAR,
Dvalarheimilinu Höfða, Akranesi.
Guð blessi ykkur öll.
Ásthildur Einarsdóttir
Haraldur Helgason
Einar Baldvin Helgason Sigríður Ása Bjarnadóttir
Gerður Helga Helgadóttir Sævar Jónsson
barnabörn og barnabarnabörn
Við þökkum samúð, hlýhug og fallegar
kveðjur við andlát og útför ástkærrar móður
okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
JÓNÍNU GUÐMUNDSDÓTTUR
frá Grænhól,
Sóltúni 43, Selfossi.
Við sendum sérstakar þakkir til starfsfólks í Árbliki og á
Heilbrigðisstofnun Suðurlands fyrir afar góða umönnun.
Sigrún Guðmundsdóttir Jón Halldór Gunnarsson
Jóhanna Guðmundsdóttir Ölver Bjarnason
Guðbjörg Guðmundsdóttir Sigvaldi Guðmundsson
Steindór Guðmundsson Klara Öfjörð Sigfúsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Amma mín.
Þakklæti eitt er
mér efst í huga nú
þegar þú hefur
kvatt okkur. Að
alast upp með þig þétt mér við
hlið voru forréttindi. Þú hafðir
svo einstakt lag á fólki, öllu
vön, reynd og lærð í samskipt-
um við þá sem kröfðust mikillar
þolinmæði og umburðarlyndis.
Ég var ein af þeim sem lítil
stelpa, lifði oft í ímynduðum
heimi og með svo mikið haf af
tilfinningum að oft kunni ég
ekki annað en að standa á öskr-
inu ef hlutirnir fóru ekki minn
veg eða mér fannst ég ekki
mæta þeim skilningi sem ég
vildi. Þú náðir hinsvegar svo oft
að koma mér niður á jörðina,
sagðir ,,nú skulum við stilla
okkur’’ með blíðri, yfirvegaðri
röddu og faðmaðir mig svo hlý-
lega. Mín furðulegheit þóttu
þér ekkert skrítin, bara ein-
stök. Þar má nefna mína heitu
ást á Páli Óskari þegar ég var
ekki nema 5 ára. Við vorum oft
að skrifa saman sögur eða lesa
saman og með þinni hjálp og
leiðsögn var mér það leikur
einn að skrifa til hans ástar-
bréf, sem við fórum svo og
póstlögðum saman ég og þú.
Sitt sýnist hverjum um það en
það voru nákvæmlega svona
stundir sem höfðu svo mikið að
segja fyrir minn þroska, að fá
að vera nákvæmlega eins og ég
var.
Ég stend því föst á því að þú
eigir ansi mikið í mér elsku
amma mín. Sögurnar sem þú
sagðir okkur stundum voru
svakalegar og það er ábyggi-
lega frá þér komið hversu mik-
ið ég krydda upp á mínar eigin
sögur. Hreinskilni þín (sem
Jónína
Stefánsdóttir
✝ Jónína Stef-ánsdóttir fædd-
ist 9. mars 1930.
Hún lést 25. nóv-
ember 2020.
Útförin fór fram
4. desember 2020.
jókst með árunum)
var dásamleg og
stundum áttum við
fjölskyldan erfitt
með okkur þegar
þú tókst t.d pabba
aðeins til og sagðir
honum létt til
syndanna. Vilja-
styrkur þinn,
ákveðni og kröft-
ugleiki var hreint
ótrúlegur og ekki
heyrði maður þig nokkurn tím-
ann kvarta. Að heyra um
bernskuárin þín, hvernig þú
svo tókst þig til og eltir þína
eigin drauma þykir mér svo
stórkostlegt. Ég ætla alltaf að
taka mér þig til fyrirmyndar
og reyna að gera slíkt hið
sama og ég ætla að leggja mig
fram við að vera öxl og eyra
fyrir þá sem þess þarfnast rétt
eins og þú gerðir allt þitt líf.
Takk fyrir allt amma, fyrir
faðmlögin og að forma mína
stóru persónu. Það held ég að
við barnabörnin þín getum öll
verið sammála um, hjartagos-
arnir og hjartadrottningarnar
þínar, að þú varst besta amma
í öllum heiminum. Minning-
arnar um þig mun ég varð-
veita sem gull og kveð ég þig
með miklum og sárum sökn-
uði.
Þín
Hólmfríður.