Morgunblaðið - 12.12.2020, Blaðsíða 39

MINNINGAR 39
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 12. DESEMBER 2020
fyrir vistmenn sem öllum líkaði
vel. En fljótlega á sinni skóla-
göngu fundu börn okkar út að
gott var að koma við í eldhúsinu
hjá ömmu og fá smakk af því sem
hún bjó til.
Þegar hún hætti að vinna
sinnti hún garðyrkju meir en áð-
ur og fór það mjög vel úr hendi
með ræktun á kartöflum, rófum,
gulrótum, jarðarberjum o.fl.
Líf hennar hefur haft sínar
gleði- og sorgarstundir, sem hef-
ur tekið sinn toll en hafði ekki
áhrif á fólkið sem hún umgekkst
með sinni hlýju og gleði.
Að leiðarlokum vil ég þakka
Jórunni allt sem hún hefur gert
fyrir mig og mína.
Takk fyrir.
Björgvin Björgvinsson.
Til minnar kæru tengdamóður,
Jórunnar. Ég var svo lánsamur
að fá að kynnast Jórunni eftir að
lífið leiddi mig og son hennar og
framtíðareiginmann minn, Berg-
þór, saman árið 2005 í París.
Ég hef sjaldan hitt eins ljúfa
og blíða manneskju eins og Jór-
unni sem gædd var hreinu hjarta
og manngæsku. Sannkallaður
„altruisti“, ósérhlífin og örlát.
Lífsgildi hennar, að hugsa alltaf
um aðra, hefur hún gefið öðrum í
fjölskyldunni.
Hennar einstaki persónuleiki
ætti að vera okkur öllum fyrir-
mynd í óvissum heimi. Vegna
heimsfaraldursins og flókinna
sóttvarnaregla gat ég ekki komið
frá Frakklandi til að fylgja Jór-
unni til hinstu hvílu í dag. Ég
sendi tengdafjölskyldu minni
mínar dýpstu samúðarkveðjur á
þessum erfiðu tímum. Eins og
sagt er á frönsku, „loin des yeux,
mais près de cur“; Fjarri augum
en nærri hjartanu.
Olivier Francheteau
Bjarnason.
Okkur langar að minnast ást-
kærrar ömmu okkar.
Það var þér mikilvægt að öll-
um í kringum þig liði vel og gerðir
þú allt til þess að svo væri.
Þegar við komum til þín varstu
alltaf til í að hlýja okkur á hönd-
unum og gerðir það allt þar til þú
fórst.
Þú spurðir okkur alltaf út í
nám og hvernig gengi að læra hjá
okkur, síðan sagðir þú að við vær-
um heppin og að ekki fengju allir
að læra. Ef þú hefðir fengið tæki-
færi til hefðir þú getað lært hvað
sem er og það er þér að þakka að
við erum að mennta okkur.
Þú hafðir mikinn áhuga á mat-
argerð sem við fengum að njóta
góðs af. Það var enginn betri að
baka pönnukökur en þú. Þið afi
komuð með nýbakaðar pönnu-
kökur og kexköku í hvert einasta
skipti sem við systkinin áttum af-
mæli. Hugsum við til þess með
hlýju í hjarta.
Að fara í kartöflugarðinn með
ykkur afa sem börn var ævintýri
líkast. Hlökkuðum við alltaf mikið
til að eyða deginum þar. Þó var
lítil hjálp í okkur þar sem við gát-
um ekki sett niður kartöflur í
beina línu og einbeittum okkur
frekar að því að borða kremkex.
Erum við þakklát fyrir hversu
stór partur af lífi okkar þú varst.
Á hverju föstudagskvöldi komuð
þið afi í mat til okkar á Stapaveg-
inn þar sem við nutum samveru-
stunda með ykkur.
Við litum mjög mikið upp til
þín og hlustuðum á öll þín ráð. Er
okkur minnisstætt að á hverjum
föstudegi heima hjá okkur spurð-
ir þú: „Borðið þið nokkuð
sveppi?“ og viti menn, ekkert
okkar borðar sveppi.
Þú varst og ert okkar helsta
fyrirmynd í lífinu og munum við
alltaf muna eftir þér með hlýhug.
Minningar okkar um góðar
samverustundir munu alltaf eiga
stað í hjarta okkar.
Að missa þig frá okkur var erf-
ið stund en við erum þakklát fyrir
að hafa getað verið með þér þeg-
ar þú fórst. Við vitum að Rúnar
og Bergur munu taka þér opnum
örmum þegar þið verðið saman á
ný. Við kveðjum þig með miklum
trega í hjarta en þú varst ynd-
isleg í alla staði.
Minning þín er ljós í lífi okkar.
Elskum og söknum þín ætíð.
Þín barnabörn,
Valbjörg Rúna, Bergþóra
Ólöf og Björgvin Geir.
Elsku amma mín. Þrátt fyrir
kveðjustund og sorg sem henni
fylgir er hlýjan þín og friður allt-
umlykjandi. Þar hefur sennilega
sitt að segja hvað þú varst um-
hyggjusöm gagnvart afkomend-
um þínum, dýrum, Vestmanna-
eyjum og náunganum almennt,
og ég man ekki eftir að hafa
nokkurn tímann heyrt þig tala illa
um einhvern. Þrátt fyrir mýktina
þína og hógværð náðirðu samt að
lauma stundum að manni áskor-
unum og ramma. Ég hef ávallt
tekið því alvarlega að bíta á jaxl-
inn þegar ég greiði mér vegna
þess að af þeim sem eru hársárir
þarf að klippa allt hárið.
Þessi örfáu orð hér geta aldrei
gert því nægjanlega góð skil hvað
mér þykir vænt um þig og allar
minningarnar okkar saman, upp í
hugann koma rútuferðalög aust-
ur í Öræfi með þér þegar ég var
lítil stúlka og auðvitað allar heim-
sóknirnar til Eyja sem hafa verið
ævintýri allar sem ein.
Góða ferð og guð geymi þig og
þína, fallega amma Jórunn.
Þín
Jórunn „stóra“.
Sem barn kveið ég því oft að
fara til Eyja. Ekkert sem hræddi
mig meira en tilhugsunin um
þriggja og hálfs tíma sjóferð í
desember. Það eina sem bjargaði
ferðinni var ljósið við enda gang-
anna, elsku amma Jórunn á
Brekkugötu 1 sem tók alltaf á
móti manni í hlýrri dyragættinni.
Auðvitað búin að gera heitt kakó
og draga fram alls kyns kræsing-
ar til að lækna ólguna í maganum,
sama á hvaða tíma dags okkur
bar að dyrum. Rólyndisdagar
með henni í Vestmannaeyjum eru
með fallegri minningum sem ég á,
hvort sem það var að tína jarð-
arber úr fallega garðinum hennar
og afa, að fá að hjálpa til við að
baka lagtertur fyrir Þjóðhátíð
eða að fylgjast með henni leggja
kapal og gera krossgátur. Hún
var alltaf svo blíð á manninn og
bjó yfir hinu mesta jafnaðargeði.
Elsku amma, ég myndi leggja í
langferð með Herjólfi þvert yfir
Atlantshafið og aftur heim ef það
þýddi að þú biðir á hinum end-
anum með ristað brauð og marm-
elaði, og hlýja ömmuknúsið.
Stundum kemur ekki maður í
manns stað og þín verður sárt
saknað af okkur öllum.
Bergrós Fríða Jónasdóttir.
Jórunn fæddist í Austurhúsum
í Öræfum, næsta bæ við Litla-
Hof. Í Austurhúsum var mann-
margt og nýja húsið ekki komið
upp á þessum árum og svo fór að
hún ólst upp hjá hjónunum Gunn-
ari og Sigrúnu og föðursystrum á
Litla-Hofi. Með tengslum sínum
við Litlahofsmenn varð hún ör-
lagavaldur okkar systkinanna í
Sörlaskjólinu.
Mamma okkar hafði fengið að-
stoð við rekstur og umhirðu
heimilisins frá stúlku sem Svana
heitir. Yfir kaffibolla spurði
mamma, þá þegar sjálf með fjög-
ur börn, hvort Svana þekkti ef til
vill einhvern sem gæti tekið sum-
arstrák í sveit.
„Jú, ég þekki Jórunni, hún er
úr Öræfunum, við erum saman í
skóla, ég skal tala við hana.“
Úr varð afdrifaríkt ævintýri
fyrir okkur smáfólkið í Sörla-
skjóli. Jórunn talaði við Gunnar
föðurbróður sinn og Sigrúnu. Þau
voru fús fyrir aukahendur og
hjálp á Litla-Hofi, sjálf með þrjú
börn, þrjú gamalmenni, hesta,
kindur og kýr.
Bjöggi bróðir var sendur aust-
ur, svo hvert á eftir öðru, Malla,
ég og svo Anna Helga. Og hvílíkt
hefur dvölin þar fyrir austan
breytt og bætt okkar líf. Við höf-
um þakkað þetta Svönu og Jór-
unni auk auðvitað heimilisfólks á
Litla-Hofi. Jórunn fann ævin-
týramanninn Bjarna Jónasson og
varð þeim fimm barna auðið, en
Rúnar og Bergur eru komir á sól-
armiðin til að undirbúa komu
mömmu sinnar.
Og hvílík persóna var hún Jór-
unn, fríð, brosandi, síhlæjandi,
bjartsýn og dugleg.
Við systkinin höfum alltaf
hugsað með hlýhug til Jórunnar,
lögðum okkur fram þegar hún
kom með börnin, lékum við Jónas
og Rúnar, vikum úr rúmi þegar
svo stóð á enda elskuðum við
þessa geðgóðu og kátu konu.
Nú sitjum við eftir og drúpum
höfði. Ást, kærleikur og gleði ein-
kenndi hana og hún var hvers
manns hugljúfi.
Ólafur Schram.
Jórunn Þorgerður Bergsdóttir
hefur kvatt þetta jarðlíf. Og eftir
sit ég með samviskubit yfir því að
að ég skulda henni eitt lamb, á
fæti. Jórunn var sætasta stúlkan í
Öræfasveitinni. Hún var ekki að-
eins falleg, hún var glaðvær,
skapgóð, brosmild, hjálpsöm. Ég
var aðdáandi hennar, skotinn í
henni þó svo að hún væri 10 árum
eldri en ég.
Það varð mér því áfall þegar ég
eitt vorið er kominn austur, að
mér er sagt að Jórunn væri trú-
lofuð pilti úr Vestmannaeyjum.
Það var ekki vegna ástarsorgar
heldur að hún skyldi hafa trúlof-
ast utansveitamanni en ekki inn-
ansveitarpilti. Öræfasveitin var
mér kær og ég, snáðinn, vildi veg
sveitarinnar sem mestan, brott-
hvarf Jórunnar var áfall, jaðraði
við föðurlandssvik. Ég hafði illan
bifur á þessum færeyska Vesta-
mannaeyingi allt þar til hann
birtist einn góðan veðurdag á
hlaðinu með þessa forláta nælon-
línu vafða um sig. Tók ég Bjarna í
fullkomna sátt og samgladdist
Jórunni, þökk sé næloninu.
Það var Jórunn sem 1952 sendi
bréf austur á Litla-Hof til að
spyrjast fyrir um hvort heimilis-
fólkið gæti tekið að sé borgar-
barn til sumardvalar. Jákvætt
svar barst. Jórunn Þorsteinsdótt-
ir systir Gunnars bónda tók mig
að sér. Ég var settur upp í Þrist-
inn um vorið, ekki orðinn 7 ára, á
leið til vandalausra. Ég rambaði á
að fara út á réttum flugvelli.
Næstu 6 vorin tók ég ávallt fyrsta
flug eftir síðasta próf austur í
Öræfi. Þar lærði ég að vera
vinnusamur, verklaginn og
nægjusamur sveitastrákur og
kynntist náttúrunni. Ég stend í
þakkarskuld við Jórunni fyrir að
hafa skrifað bréfið, sem hafði svo
mikil áhrif á líf mitt. Á Hofi var
gott að vera hjá góðu og hjarta-
hlýju fólki. Yngri systkini mín
dvöldu síðar á Litla-Hofi og undu
þar hag sínum einnig vel eins og
vænta mátti.
Í fyrstu Hofs-réttinni heyrði
ég Bryndísi hrópa „Þarna er hún
Golsa mín“ „Þarna er Mjöll mín“
hrópaði eitthvert annað barn, en
börnin voru mörg á 6 Hofsbæj-
um. Öll voru þau að leita að sínum
rollum og hrópuðu upp í gleði
sinni nöfnin, þegar rollan fannst.
Mér fannst ég vera utangátta í
þessum fagnaðarlátum, útundan,
ég átti enga rollu.
„Má ég líka eiga kind“ Mér
fannst það réttlætismál að ég
gæti kallað eina kind mína.
Þessa ósk bar ég upp við Jór-
unni Þorsteinsdóttir. Jórunn
Bergs, sem bar ábyrgð á því að ég
væri á Litla-Hofi, gat ekki horft
upp á að nafna hennar þyrfti að
sjá á eftir meðlaginu við að gefa
heimtufreka drengnum kind.
„Þú mátt eiga þetta gráa lamb
þarna“ sagði Jórunn yngri og
benti á lamb undir stóru grjóti.
Ég undi glaður við mitt gráa
ljónstygga lamb,
Þar var síðan næsta sumar eða
þar næsta að Sigurjón taldi
ástæðu til að reka á eftir mér.
„Reyndi að koma þér að verki, þú
verður að vinna fyrir rollunni
þinni“, „Ha, á ég rollu?“ Þessar
upplýsingar komu mér algjörlega
í opna skjöldu. Ég hafði einungis
beðið um leyfi til að kalla ein-
hverja skepnu mína eins og öll
hin börnin. Ég vissi ekki að börn-
in ættu í raun og veru kindurnar
og ég þar með talinn. Ég bætti
Jórunni aldrei upp tjónið.
Blessuð sé minning Jórunnar
Björgvin Schram.
Fallin er frá ein af systrum
móður minnar, Jórunn Bergs-
dóttir í Vestmannaeyjum, sem
var fjórða í röð níu systkina. Ég á
góðar minningar um hæverska,
rólega konu, hláturmilda og ljúfa
manneskju sem lagði aldrei illt til
nokkurs manns.
Móðir mín og hún voru mjög
nánar, enda nálægar í aldri, bara
rúmt ár á milli þeirra og tengslin
lík og á milli tvíbura. Mamma
sagðist hafa tekið mjög nærri sér
þegar Jórunn var tekin í fóstur,
tveggja ára, af föðursystrum
þeirra á Litla-Hofi. Þetta var al-
gengt í Öræfunum á þessum
tíma, samhjálpin var mikil. Þær
Jórunn og Gróa föðursystur
sváfu í baðstofu og Jórunn yngri
fékk gott og ástríkt uppeldi hjá
þeim og öllum sem bjuggu þá á
Litla-Hofi. Ég á dásamlegar
minningar um að koma í þessa
baðstofu hjá systrunum, þar var
gamli tíminn í heiðri hafður.
En árin liðu og Jórunn fór á
vertíð til Vestmannaeyja, eins og
algengt var í þá daga í Öræfum.
Þar kynntist hún ungum manni,
Bjarna Jónassyni, ástin greip í
taumana og hún bjó þar alla tíð
eftir það.
Jórunn Bergsdóttir og móðir
mín, Guðrún, eignuðust báðar sín
fyrstu börn sama ár, 1956, við
Jónas Bjarnason erum elstu
barnabörn ömmu og afa, Pálu og
Bergs í Austurhúsunum á Hofi.
Jórunn kom á hverju sumri í
heimsókn í sveitina sína að heilsa
upp á ættingja og vini, oft með
börnin og Bjarna með sér.
Mamma og hún höfðu yndi af að
fara í berjamó, það voru oft
þeirra sælustu stundir.
Árið 1973 gaus í Eyjum og þá
þurftu Jórunn og fjölskylda
hennar að flytja upp á land eins
og aðrir, þá kom Valgerður dóttir
þeirra til foreldra minna, Guð-
rúnar og Ingimundar á Hnappa-
völlum, og var hjá þeim það sem
eftir var vetrar.
Ég flutti til Hornafjarðar árið
1977. Þá var Jórunn Þorsteins-
dóttir, fóstra Jórunnar, orðin
öldruð kona og komin á Skjól-
garð. Jórunn kom þá stundum í
heimsókn til fóstru sinnar og gisti
hjá okkur og hún hélt því áfram
þótt fóstran hyrfi yfir móðuna
miklu, okkur Hallberu Karlsdótt-
ur til mikillar ánægju því Hall-
bera var æskuvinkona Jórunnar
frá Hofi.
Saga er til af því þegar Ingi
Björn, yngsta barn mitt, kom á
harðaspretti inn heima hjá okkur
og fleygði sér í fangið á Jórunni,
hélt þá að þetta væri amma sín en
áttaði sig svo á að þetta var Jór-
unn en ekki amma hans Guðrún.
Þá var mikið hlegið. Svona voru
þær líkar systurnar.
Kynslóðir koma og fara, þann-
ig er lífsins gangur. Ég ætla ekki
að hafa þetta lengra þó margt sé
ósagt af góðum minningum. Ég
og fjölskylda mín vottum Bjarna,
börnum og öðrum aðstandendum
okkar dýpstu samúð.
Hvíl í friði, elsku frænka.
Ingibjörg Ingimundardóttir.
Vesturhlíð 2 | Fossvogi | s. 551 1266 | utfor@utfor.is | utfor.is
VIÐ ÞJÓNUM ALLAN SÓLARHRINGINN
Útfararþjónusta
í yfir 70 árHJARTAVERND
Minningarkort
535 1800
www.hjarta.is
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
SIGURBORG SIGURGEIRSDÓTTIR
frá Bolungarvík,
andaðist á Hrafnistu, Hafnarfirði,
fimmtudaginn 3. desember.
Útförin fer fram frá Hafnarfjarðarkirkju miðvikudaginn
16. desember klukkan 13. Vegna aðstæðna verður aðeins
nánasta fjölskylda viðstödd. Athöfninni verður streymt á
mbl.is/andlat
Pálmi Gestsson Sigurlaug Halldórsdóttir
Sigríður Lovísa Gestsdóttir Viðar Ernir Axelsson
Þórarinn S. Gestsson Berglind Bjarnadóttir
Davíð Gestsson Ásta Sóllilja Þorsteinsd.
Alda Ólafsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi
og langafi,
HÖRÐUR SMÁRI HÁKONARSON
múrarameistari,
lést á Hrafnistu Laugarási miðvikudaginn
18. nóvember. Útförin fer fram frá
Fossvogskirkju föstudaginn 18. desember klukkan 15.
Vegna aðstæðna í þjóðfélaginu verða aðeins nánustu
aðstandendur viðstaddir. Útförinni verður streymt á slóðinni:
https://youtu.be/VULXHcHvZOY
Ósk Sigurjónsdóttir Birgir Hólm Ólafsson
Guðný Svana Harðardóttir
Þóra Björk Harðardóttir Ómar Bjarni Þorsteinsson
Ragna Ársælsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
KATLA VIGDÍS HELGADÓTTIR,
sem lést laugardaginn 21. nóvember,
verður jarðsungin frá Neskirkju föstudaginn
18. desember klukkan 13.
Í ljósi aðstæðna verða aðeins nánustu ættingjar viðstaddir en
athöfninni verður streymt á: mbl.is/andlát.
Ólafur Bragi Ásgeirsson María Björk Traustadóttir
Ásgeir Þór Ásgeirsson
Ásgeir Örn Ólafsson Elise Marie Olafsson
Margrét Erla Ólafsdóttir
og langömmuprins
Elsku mamma okkar, tengdamamma og
amma Dídí,
VIGDÍS GUÐBJARNADÓTTIR,
dvalarheimilinu Höfða,
áður til heimilis að Einigrund 22,
Akranesi,
lést á dvalarheimilinu Höfða, Akranesi,
miðvikudaginn 9. desember. Útför hennar fer fram frá
Akraneskirkju föstudaginn 18. desember klukkan 13. Vegna
aðstæðna í þjóðfélaginu verður útförin aðeins með nánustu
aðstandendum. Streymt verður frá athöfninni á vef
Akraneskirkju, www.akraneskirkja.is.
Vignir Jóhannsson Karen Goss
Brynja Jóhannsdóttir Magnús Ebenesersson
ömmubörn, langömmubörn og langalangömmubarn