Blik - 01.05.1958, Side 12

10
B L I K
ekki leið hún af kulda á f jósloft-
inu, því að þar var notalegur yl-
ur. En löng urðu henni kvöldin
í skammdeginu og döpur ein-
veran.
Á jólakvöldið sat hún ein síns
liðs í skammdegismyrkrinu. Þá
bað húsmóðirin son sinn að
færa telpunni jólamatinn út á
f jósloftið, því að ekki mátti hún
stíga fæti í baðstofuna, hún,
sveitarómaginn. Innangengt var
úr bænum út 1 fjósið og göngin
nokkuð löng. Strákurinn mætti
kettinum í göngunum, og var
hann með dauða mús í kjaftin-
um. Tók þá strákurinn músina
og lét á matardisk telpunnar, en
át sjálfur hangikjötsbita, sem á
diskinum var. Þar næst hélt
hann ferðinni áfram og rétti
telpunni jólamatinn.
I niðamyrkrinu þreifaði telp-
an á því, sem á diskinum var.
Fann hún þá þegar dauðu mús-
ina, en við mýs var hún f jarska-
lega hrædd. Telpan varð yfir sig
hrædd og rak upp skelfingaróp.
Tvær vinnukonur voru þarna
nærstaddar og heyrðu hræðslu-
óp telpunnar. Þær tjáðu það
húsmóðurinni, sem skundaði
fram á fjósloftið. Húsfreyjan
kom gustmikil með ljós í hendi
til þess að vita, hvað um væri
að vera. Telpan sýndi henni
diskinn með músinni. Þá varð
konan yfir sig reið við son sinn,
því að ekki var öðrum en honum
til að dreifa. Hún tók jólamat-
inn hans og færði telpunni og
refsaði stráknum mjög eftir-
minnilega, því að ekki vantaði
hörkuna. Eftir þetta lagði
strákurinn hatur á telpuna,
gerði henni flest til miska, því
að hann kenndi henni um refs-
inguna, sem hann fékk fyrir
strákapör sín.
Allir dagar líða, — líka þeir
döpru og erfiðu. Litla stúlkan
fór í annan stað og í enn anu-
an, — f átækt einmana barn með
ekkert öryggi bak við sig, ails
staðar þiggjandi náðarbrauð frá
vandalausu fólki, sem henni kom
ekkert við.
Svo er þá röðin komin aftur
að harðlyndu húsmóðurinni,
syni hennar og heimili. Enn er
vetur og jörðin þakin hvítum
hjúpi, flestir lækir huldir ís og
klaka, ár skaraðar, og frostrósir
byrgja skjáinn.
Þung og sár eru spor þess,
sem klæðlítill og svangur verð-
ur að reika á milli bæja og
þiggja náðarbrauð hjá öðrum
og ekki sízt, ef leiðin liggur
þangað, þar sem sárast er að
dvelja. Sonur harðlyndu hús-
móðurinnar er sendur á móti
litlu stúlkunni til þess að hjálpa
henni yfir torfærur. Á leiðinni
koma þau að skaraðri á eða
vatnsmiklum læk. Strákur
hleypur yfir lækinn milli skara
og skipar litlu stúlkunni að
hlaupa á eftir. Það vogaði hún