Blik - 01.05.1958, Qupperneq 17

B L I K
15
sagði Sæmundur spotzkur og
glettinn við Orm vin smn.
Orm setti hljóðan. Roði færð-
ist í kinnar hans og hann leit
í gaupnir sér. Þessu átti hann
ekki von á frá Sæmundi, sízt í
þessum tón.
Árni var úrvalsdrengur, eins
og hann átti kyn til, næmur á
tilfinningar annarra og nærfær-
inn, eins og spökum manni er
títt, enda skynugur vel og gæt-
inn.
Hann fann til með Ormi vini
sínum og skildi þegar, hvað hon-
um leið, enda vissu fáir í sveit-
inni betur en hann, hvað þeim
Ormi og Sigríði hafði á milli
farið um þessi viðkvæmnismál.
Hann vék því þegar að öðru í
samræðunum.
Sigríði Einarsdóttur var aldrei
flysjungsskapur í brjóst lagður
og tál átti hún ekki til. Hún
vissi jafnan, hvað hún vildi,
einnig í ástanr.álum, og hafði
aldrei gefið neinum undir fótinn
í sveitinni, þótt hún væri nú orð-
in 23 ára.
Svo liðu stundirnar fram á
vorið 1823. Þá kölluðu m. a.
kaupstaðarferðirnar að.
Landeyjabændum þótti að
mörgu leyti hagkvæmt að verzla
1 Vestmannaeyjum, eftir að
verzlunin var gefin frjáls. Vor
hvert ýttu þeir því úr vör við
Landeyjasand og reru eða
sigldu skipum sínum til Eyja
fullfermdum ull, fiski og fleiri
afurðum. Sumir fóru til Eyja í
þeirri von einni, að þeim, í fá-
tækt sinni og allsleysi, mætti
lánast að fá nauðþurftir heimil-
anna að láni hjá kaupmanni eða
vinum sínum í Eyjum. Oft gerð-
ist það með þeim hætti, að Eyja-
bændur, sem áttu lánstraust
kaupmanns, gengu í ábyrgð
fyrir úttekt sveitabóndans og
skuldamyndun eða létu bóndann
taka út vörur í þeirra eigin
reikning hjá kaupmanni. Þær
skuldir greiddi landbóndinn
jafnan aftur skilvíslega, oft með
lifandi fé að haustinu. I ,,kaup-
bæti“ og af einlægu vinarþeli
fékk þá Eyjabóndinn eða kona
hans einnig senda væna skyr-
skjólu eða smjörsköku frá heim-
ili landbóndans eða húsfreyju.
Þetta voru tímar gagnkvæms
trausts og einlægrar hjálpsemi
og vináttu landbændanna ann-
arsvegar og útvegsbændanna
í Eyjum hinsvegar, þegar hin
ofurharða lífsbarátta sameinaði
fólkið og skóp því samúð og
samlyndi.
Vorið 1823 var Sigríður Ein-
arsdóttir heimasæta á Bryggj-
um farþegi á einu Landeyja-
skipanna til Eyja. Hún var þar
ráðin í vist að Miðhúsum.
Ekki hafði Sigríður lengi
dvalist í Eyjum, er ungir menn
þar tóku að hrífast af yndis-
þokka hennar og heillandi hug.
I nýja umhverfinu virtist hún
nú einnig hneigðari til ásta.