Blik - 01.05.1958, Qupperneq 22

20
B L I K
er bjó í svokölluðu Breiðfjörðs-
húsi eða Beykishúsi, og konu
hans Sigríðar Nikulásdóttur.
Eftir þennan sjálfssigur sótti
að Bergi Brynjólfssyni þrálegt
þunglyndi. Það var því líkast
sem hann hefði tapað öllu við
þennan sigur. Hann imdi nú ekki
lengur í Eyjum. Vildi heldur
reyna að una lífinu í sveitum
sunnan lands, þar sem hann vissi
sem minnst til daglegs lífs konu
sinnar í Stakkagerði og ,,fyrir-
vinnunnar“, en þelann til Jóns
Gíslasonar megnaði hann ekki
að þýða úr brjósti sér, hversu
feginn sem hann vildi.
3. Vigfús Bergsson
Ekkjan Sigríður Einarsdóttir
í Jónshúsi náði sér furðu fljótt
eftir missi manns síns, Jóns Þor-
björnssonar. Glaðlyndið hennar
og yndisþokkinn tók brátt aftur
að ylja ógiftum og vekja þeim
þrá og ást, — jafnvel þeim, sem
að árum voru mikið yngri en
hún. Annars var aldurinn ekki
á henni séður, enda var hún
ekki nema þrítug.
Vigfús Bergsson í Stakka-
gerði var einn af þeim, sem heill-
aðist af ungu ekkjunni í Jóns-
húsi. Hún sá líka framtíð sinni
vel borgið við hlið þessa unga
efnismanns, sem Vigfús var,
ráðsettur, skynsamur og stað-
fastur.
Sigríður Einarsdóttir og Vig-
fús Bergsson giftust 1. nóv.
1831. Þá var hún 31 árs að aldri,
en hann rúmlega tvítugur. Þau
hófu búskap saman í Jónshúsi,
tómthúsi Sigríðar.
Sumarið eftir, 1832, 27. júní,
dó Guðfinna móðir Vigfúsar.
Sama árið flutti Bergur Brynj-
ólfsson maður hennar í hornið
til Vigfúsar sonar síns og Sig-
ríðar konu hans. Árið eftir flutt-
ist fjölskyldan að Stakkagerði
á ábýlisjörð Bergs. Þar með
varð hugsjón Bergs að veru-
leika. Vigfús sonur hans var
orðinn bóndi í Stakkagerði.
Enn tók Bergur Brynjólfsson
að gera upp við sjálfan sig og
tilveruna. Hann hafði aldrei
verið neinn eiginlegur trúmaður,
þó að hann neitaði ekki tilveru
guðs. Eiginlega hafði hann látið
trúmálin afskiptalaus til þessa,
látið þau lönd og leiðir. Rif jaði
hann nú upp fyrir sér átökin, er
hann tók þá ákvörðun, að láta
Guðfinnu konu sína og Vigfús
son sinn flytja að Stakkagerði,
en víkja sjálfur. Forsjónin hafði
verið honum hliðholl og góð,
fannst honum. Þakklætiskennd-
irnar, er hann nú bar til hennar
fyrir það að láta helgustu óskir
hans rætast, gat hann ekki dul-
ið fyrir sjálfum sér. Aldrei hafði
honum liðið betur en nú, fannst
honum.
Árið 1834 fæddist þeim hjón-
um Vigfúsi og Sigríði fyrsta
barnið. Það var stúlkubarn, sem