Blik - 01.05.1958, Qupperneq 25

B L I K
23
unarorðum prestsins, séra Jóns
Austmanns, er staddur var hjá
Sigríði ekkju í Stakkagerði að
kvölai hins 18. nóv., örlagadags-
ins mikla.
Eitthvað var það í fari séra
Jóns, sem á örlagastundum
minnti á afa hans, séra Jón
Steingrímss., eldprestinn mikla
úr Skaftafellssýslu. Hetjulund
séra Jóns samfara einlægni og
góðvild var raunamæddum
huggun og styrkur.
„Innri loga“, þessi orð settust
að í sálu Sigríðar Einarsdóttur.
Þeim gat hún ekki gleymt. Hún
tók að hugleiða þau þráfaldlega.
Það var sem þau tendruðu henni
innri eld, sem styrkti hana og
elfdi.
Sigríður Einarsdóttir bjó enn
nokkur ár í Stakkagerði við
rausn mikla eftir missi Vigfúsar
bónda síns. Vinnuhjú hafði hún
og rak búskapinn af dugnaði og
hyggindum. En erfið urðu þau
ár og átakamikil, þó að hún
hefði góð og dygg vinnuhjú. Á
þeim árum var m. a. Sigurður
Torfason vinnumaður hjá henni,
þá á tvítugsaldri, en hann varð
síðar bóndi og mektar hrepp-
stjóri á Búastöðum, svo sem
kunnugt er; dáinn 1870.
Árin liðu, þó ekki mörg.
Orð var á því haft, hversu
ekkjan í Stakkagerði byggi vel,
væri efnuð og hyggin búkona.
Hallvarður er maður nefndur,
bóndi í Neðradal undir Eyja-
f jöllum. Hann var á lausum kili
um þessar mundir og stundaði
sjóróðra í Eyjum, þegar honum
líkaði.
Þessi maður tók að venja
komur sínar í Stakkagerði og
gera hosur sínar grænar fyrir
Sigríði húsfreyju. Loks bað
hann hennar, og hún játaðist
honum.
Um vorið nálægt miðri öldinni
(veit ekki enn ártalið), brá Sig-
ríður búi í Stakkagerði. Hún
hafði búið sig undir flutning
með allt sitt austur undir Eyja-
fjöll til unnusta síns. Að því
kom, að hún mannaði út skip,
flutti þar á búslóð sína og fénað,
svo sem með varð komizt, og
lagði úr vör til þess að blanda
bú sitt reytum Hallvarðar í
Neðradal og njóta ástar hans og
umönnunar, eins og hann hafði
svo fagurlega orðað það örlaga-
kvödið heita í Stakkagerði, þeg-
ar hún f astnaðist honum. Meðan
austur var haldið, breyttist sjó-
lag og ver gerðist vályndur.
Þegar austur koma að sanda-
vör, var run það rætt, hvort
lendandi yrði klakklaust sökum
brims. Þó var á það hætt að
lokum vegna þess, hversu tor-
sótt þótti ferðin aftur til heima-
hafnar og engin önnur lending
öruggari við sandana.
I lendingu þessari fyílti skipið
og sogaði Ægir þar til sín allt
bú Sigríðar Einarsdóttur, en
fólkið slapp lifandi í land og með