Blik - 01.05.1958, Síða 88

86
B L I K
fyndi götuna. Sjálfur kom hann
með hestana á eftir, en nokkrir
rnetrar voru á milli okkar.
Ekki hafði ég lengi gengið, er
bakkinn brestur allt í einu og
ég hrapa niður allhátt fall. Ég
brölti á fætur svo fljótt sem ég
gat og kallaði: „Stanzaðu“.
Loftur kallaði á móti: „Hvar
ertu. Ertu ómeiddur?“ Ég svar-
aði eins og við átti.
Nú var eftir að komast upp
aftur. Það ætlaði að ganga erfið-
lega. Það varð að ráði, að Loft-
ur tók 2 beizli og hnýtti þau
saman. Ég gat svo náð í endann,
sem hann lét síga niður til mín.
Með aðstoð beizlanna komst ég
upp ómeiddur.
Þetta óhapp taf ði okkur, enda
fór nú loks að birta af degi.
Innan skamms fundum við
brautina og gekk nú greitt
austur yfir sandinn. Nú var eng-
inn farartálmi lengur, svo að
teljandi væri. Veður var enn
gott, lítið frost en þykkt loft.
Á Mýrum í Álftaveri var bréf-
hirðing og því sjálfsagður við-
komustaður póstsins. Það er
næsti bær við Kúðafljót vestan-
vert.
Nú bað Loftur mig að fara
austur að Fljóti eða lengra og
þeyta póstlúðurinn. Með því
skyldi ég reyna að fá Sanda-
menn til að koma á móti okkur,
því að skammt var til myrkurs.
Sjálfur fór hann heim að Mýr-
um til þess að fá afgreiðslu, og
kvaðst hann svo koma á eftir
mér. Ég fór austur á ísinn á
Fljótinu og þeytti lúðurinn í
ákafa. Víða fann ég, að ísinn var
ótraustur, svo að naumast væri
leggjandi út á hann með hesta
á þessum stað.
Ekki sáust þess merki, að
Sandamenn ætluðu að koma til
móts við okkur. Hefir þeim lík-
lega þótt of framorðið til að
leggja á Fljótið, svo viðsjárvert
sem það var.
Loftur var nú kominn austur
á bakkann, og fór ég til hans.
Við athuguðum ísinn og kom-
umst að því, að ógerlegt var að
halda áfram. Var því snúið við
og haldið að Mýrum.
Við flýttum okkur að fá hey
handa hestunum og koma þeim
í hús. Að því búnu var gengið
til bæjar og fenginn góður beini.
Á Mýrum bjó um þessar
mundir séra Bjami Einarsson.
Kona hans var Guðrún Runólfs-
dóttir hreppstjóra að Holti á
Síðu. Þau bjuggu þarna stóru
búi, og myndarbragur var á öllu.
í vökulokin fórum við út til þess
að vitja um hestana, vatna þeim
og bæta heyi á stallana. Loftur
póstur lét sér mjög annt um
hesta sína, eins og allir góðir
ferðamenn urðu að gera í þann
tíma, því að undir þreki hests-
ins var kominn gangur ferða-
lagsins og einatt líf ferðamanns-
ins sjálfs.
Okkur var vísað til svefn-