Strandapósturinn - 01.06.1980, Blaðsíða 133

vit á að færa neitt af þessu á blað, og nú iðrast ég þess og hef
raunar lengi gert. Og þó að ég telji mig muna ennþá eitt og
annað af þessu, að þá er það ekkert svo samfellt að mér detti í
hug að setja það á blað. Guðmundur Kjartansson var líka þeirrar
gerðar að hann vildi hafa allt satt og rétt, ekkert ofsagt né
vansagt. Guðmundur var sem ég hef fyrr sagt sérstakt prúð-
menni. Hann var hógvær og trúr í störfum sínum, og frá honum
stafaði hlýja til samstarfsmanna sinna. Mér dettur því ekki í hug
að hafa neitt eftir honum, sem ég er ekki fullviss um að sé satt og
rétt. Ég met hann, kynninguna við hann og samstarfið, því meir
er frá líður og ég hugsa meira um það.
Guðmundur Kjartansson var hagur maður á tré og járn eins
og svo oft er orðað. Hann var jafnvel smiður góður á ýmsa hluti,
þó að ólærður væri, og ég held að það hafi að mestu um ráðið að
kaupfélagsstjóri hafði hann oft þarna í umfrarnvinnu eftir að
sláturtíð lauk. Hann sagði mér að hann hefði smíðað flest eða öll
sín heimilistæki og húsgögn, hvert heldur úr tré eða járni, eða
hvorutveggja. Hann hjálpaði og nágrönnum sínum töluvert með
þetta og þá einkum með járnsmíðina. Meðal annars, sem hann
sagði mér að hann hefði smíðað og gert lengi, voru nálar til
skógerðar. Það þarf nákvæmni til herslu á svona smáhlut, og ég
man að Guðmundur sagði mér að það hefði verið sér erfiðast að
ná réttu herslunni, en þegar að hann náði tökum á því, þá sagði
hann að þetta hefði gengið vel, en þannig urðu menn að kenna
sér sjálfir áður fyrr og vera um sem flest sjálfum sér nógir.
Ég man nú lítið orðið eftir því fólki, sem var í sláturvinnunni á
þessum árum nema vinnufélögum mínum, þeim Guðmundi
Kjartanssyni og Halldóri Hjálmarssyni. En þó er einn maður
auk þeirra, sem ég man vel eftir, en það var verkstjórinn. Hann
var á þessum árum Halldór Jónsson frá Kaldrananesi. Halldór
var frændi minn, þ.e. móðurbróðir og var að því er mig minnir
yngstur af þeim systkinum. Halldór var hressilegur og glaðvær.
Hann var kvikur í hreyfingum og framkomu, og hann fylgdi fast
eftir því, sem hann taldi að betur mætti fara um vinnutilhögun.
Annars kom hann nú mest til okkar í söltuninni til þess að
fylgjast með og rabba við okkur. Halldór var sjálfmenntaður,
131