Ársritið Húnvetningur - 01.06.1956, Blaðsíða 49

ur og mýrardrög. Austast í skarðinu er stór tjörn, ýniist kölluð
Vatnsskarðstjörn eða Móbergsselstjörn. Allmikil veiði cr í tjörn-
inni og var hún stunduð af bændum í Laxárdal, sem áttu land þar
að. Rétt við austurenda tjarnarinnar er eyðibýlið Móbergssel,
kennt við Móberg í Langadal og upphaflega selstöð þeirrar jarð-
ar> en var síðar gert að leyguliðabýli, eins og títt var, snemma á
a 19. öld, en fór úr byggð aftur fyrir aldamót eða 1895. Sagnir
lief ég og heimildir um 10 bændur sem búið hafa á Móbergsseli,
en síðast voru þar Hannes og Þóra, sem áður voru nefnd, foreldrar
Sveins skálds frá Elivogum og var Sveinn fæddur í Móbergsseli.
Það var hlutskipti þessara fátæku hjóna, að hrekjast frá einu
kotinu á annað þarna í fjöllunum, ýmist í Skagafjarðarsýslu eða
Húnavatnssýslu. Af þeim 5 kotum sem þau sátu þarna voru þau
síðustu ábúendur á fjórum. Og nú eru allar jarðir sem þau bjuggu
á komnar í auðn. Alargt mætti segja og skrifa um Þóru og Hannes
og búskap þeirra, en það er ekki hlutverk þessa frásöguþáttar.
Þóra Jónsdóttir var skörungskvendi, umdeild nokkuð og stór í
stykkjum, fróð og skarpgreind. Hagmælt var hún vel, en flíkaði
vísum sínum lítið. Ein vísa hennar er þó orðin allkunn, en hún er
gerð af því tilefni að Sveinn sonur hennar var snemma óvæginn
og harðskeyttur í rímuðu máli. Þóra kvað:
„Gættu að því, að guð er einn
gáfuna sem léði.
Ef þú yrkir svona Sveinn
sál þín er í veði.“
Þóra var gestrisin og veitti oft ríkulega af fátækt sinni, en efnin
voru alltaf mjög lítil og barnahópur allstór. Hannes bóndi hennar
var sagður hægur maður og hlédrægur, en vel viti borinn. Konu-
ríki mun hann hafa haft nokkurt. Þóra og Hannes fluttust frá
Adóbergsseli austur á Víðidal og finnum við þau enn síðar. Rétt í
túnfætinum á Móbergsseli er brunnur eða uppspretta og rennur
þaðan lítill lækur fram í tjörnina. í þessum brunni var áður svo
niikill silungur að hann kom í fötuna þegar neyzluvatn var sótt.
Frá þessu kunna núlifandi menn að segja svo ekki verður rengt, en
fyrir nokkrum áratugunr báru einhverjir prakkarar grjót í brunn-
inn og síðan hefur varla sézt branda þar. Haldið var að neðan-
jarðargöng væru milli brunnsins og tjarnarinnar því aldrei sést
47