Ársritið Húnvetningur - 01.06.1956, Blaðsíða 57

„Dal í þröngum drífa stíf
dynur á svöngum hjörðum.
Það er öngum ofgott líf
uppi í Gönguskörðum.“
En þarna vildi þetta fólk fremur búa, en að bíta náðarbrauð
niðri í góðsveitunum, og það vissi, „að hvergi vorsólin heitar skín,
cn hamrafjöllunum undir“.
En rétt sem ég er sokkin ofan í hugleiðingar um fólkið í fjöll-
unum, rekur þokubólstra framan Víðidalsfj öll og beint í fang
okkur, og eftir augnablik er kominn liryðjuskúr. Regnið er svo
stórfellt að ég verð gegnvotur á svipstundu. Regninu fylgdi
kaldur fjallavindur. Trúað get ég því hér eftir að veður séu
válynd í Himalajafjöllum, fyrst þau skiptast svo skjótt í lofti
hér, á fjalli, sem ekki nær Mont Evrest nema í hæsta lagi í hné.
Vegna þokunnar sláum við okkur lítið eitt norður á bóginn og
ákveðum að taka Tröllabotna, sem liggja vestur í fjöllin gegnt
Vesturáarskarði, og cr nokkur lægð í fjallið þar sem botnarnir
niætast. Þegar við komum upp í Tröllabotna er skúrinn og þokan
L’cngið hjá og aftur komið bezta veður og útsýni. Og von bráðar
sjáum við niður í Laxárdal af Þröskuldi. Við sjáum yfir Langa-
dalsfjöllin, vestur yfir Ása, dali og heiðar allt suður til Hofsjökuls
og austur til Eyjafjarðarfjalla. Tjaldstað náðum við um 7 leytið að
kvöldi og hafði þá ganga okkar staðið í 13 klukkustundir með
hægri yfirfcrð og góðum hvíldum.
55