Rökkur - 01.10.1922, Qupperneq 45

getur breytt til. En Skavinski var hamingjusamari en hann hafði
áður verið. Er dagur rann, reis hann á fætur og át dögurð sinn,
fægði rúður ljóskersins og sat svo á svölunum og horfði út á hafið.
Og hann varð aldrei þreyttur á að horfa á „víðfeðman“ sæinn.
Þegar sólin skein á hvít, þanin seglin, fannst honum hann næstum
fá ofbirtu í augun. Stundum þegar hagstæður byr var, sigldu skipin
fram hjá í langri keðju, eins og sjómávar á flugi. Og rauðmáluðu
innsiglingarámurnar vögguðust á brjóstum báranna. Og svo sást
skyndilega reykur við hafsbrún og á skammri stund kom eitt New
York skipið í ljós, grátt og stórt og tröllslegt. Og langa leið á eftir
því var hvít, freyðandi rák. Frá svölunum fékk Skavinski og litið
Aspinwall-þorpið. Þar lá skip við skip og siglutré þeirra voru sem
skógur. Og þar fyrir handan hvít hús og turnar þorpsins. Og efst
af turninum sýndust húsin smá eins og bjargfuglahreiður, og fólkið,
sem gekk um á strætunum, sýndist eins og litlar, svartar, iðandi agnir
á hvítum fleti. Á morgnana oftlega barst til hans þorpshávaðinn
með austanblænum, hávaði véla og fólks að verki, en hæst lét þó
í skipunum, er þau blésu til burtferðar eða tilkynntu komu sína.
Og um miðaftansleytið hætti allur hávaði skyndilega, því þá var
höfninni lokað. Og mávarnir héldu í bústaði sína í björgunum.
Öldumar sleiktust letilega upp fjöruna. Og yfir land og haf og
yfir vitann kom óumræðileg kyrrð, löng kyrrðarstund, sem ekkert
rauf. Gula fjaran, sem öldurnar þógu, sýndist glitra, er þær voru
runnar út aftur. Og sólin hellti geislum sínum yfir sandana, hafið
og háklettinn. Og stundum fannst gamla manninum, að þessi sæt-
leiki lífsins væri óumræðilegur. Og hvíldin, sem hann naut, fannst
honum gefa sér nýtt þrek. Og er hann hugsaði um, að á þessu yrði
framhald til æviloka, fannst honum ekkert skorta á vellíðan sína.
Skavinski var drukkinn af hamingju, og þar eð menn venjast fljót-
lega því, er bætir kjör þeirra, óx traust hans smám saman. Ef menn
reisa hús fyrir fatlaða menn, hví skyldi Guð þá ekki veita skjól
slíkum sem mér? hugsaði hann. Tíminn leið og traust öldungsins
rótfestist í huga hans. Hann vandist öllu í turninum sínum, ljós-
kerinu, klettinum, sandrifjunum, einverunni. Og honum fór að
þykja vænt um mávana, sem áttu sér aðsetur í björgunum og dag
hvern flögruðu yfir vitaturninum. Skavinski kastaði til þeirra leif-
um af mat sínum. Og þeir einnig vöndust honum og gerðust tamir,
og bráðlega, þá er hann kastaði til þeirra brauðmolum og slíku,
var hann hulinn skýi hvítra vængja, og hann var innan um fugla
45