Rökkur - 01.10.1922, Blaðsíða 50

fjörutíu ár hafði hann ekki litið land sitt, og Guð einn veit, í hvað
mörg ár nann hafði ekki heyrt tungu sinnar eigin þjóðar talaða.
Og nú, er hann leit orð sinnar eigin tungu, svört á hvítu, leit
þau á blöðum Ijóðmæla stórskáldsins, var það sem ylhýr orð þess
hefðu náð til hans, yfir hafið, til annarrar heimsálfu, ylhýr, ástkær
orð málsins fagra, tignaða. Hver gráthviðan leysti aðra af hólmi,
en engri þeirra fylgdi sviði, aðeins ást, óendanleg, ótakmörkuð, ást,
sem var svo öflug, að allt annað virtist lítið, einskis vert, ekki neitt,
er hún hefur hugann. Og í gegnum grátinn hafði hann beðið
landið, sem hann elskaði, um fyrirgefningu, en neitt slíkt hafði
honum aldrei dottið í hug þarna í einverunni, gamalmenninu, sem
var orðið svo vant klettinum sínum og umhverfinu, að það var
hætt að langa.
En nú vaknaði ný löngun, eins og fyrir áhrif kraftaverks. Og
því barðist hjartað svo ótt um í brjósti hans. Hvert andartakið
leið af öðru, en hann lá þarna kyrr. Mávahópar flugu með skríki-
látum yfir vitanum, eins og til þess að aðvara vin sinn. Það var
komið að þeirri stund, er hann var vanur að fleygja til þeirra mol-
um sínum. Og sumir mávarnir flugu til hans, þar sem hann lá
þarna á sandinum. Og einn eða fleiri skóku vængi sína yfir höfði
hans og nörtuðu í hann nefjum sínum. Þytur vængjanna vakti
hann. Hann hafði grátið augu sín þurr, en það sló eldi úr þeim,
eldi frá sál líðandi manns. Óafvitandi næstum henti hann öllum
matvælaforða sínum til mávanna, sem flögruðu yfir þeim, sem
hrafnar yfir hræi. En öldungurinn tók sér bókina í hönd að nýju.
Sóln var hnigin bak við garðana og pálmalundina við Panama.
En það var enn bjart á hafinu; það var enn lesbjart og hann hélt
áfram:
„Flyt þú nú löngun líðandi sálar til skógi-
vaxinna hlíðanna, til grænna engjanna —“
Og myrkrið sígur á, og hann fær eigi lengur greint stafina. Hann
leggur höfuð sitt aftur á harðan steininn og lokar augum sínum.
Þá tekur „hún, sem heldur verndarhönd sinni yfir Chenstohova",
sál hans og flytur hana til „litauðugra akra og blómskrýddra engja.“
— Á himninum loguðu enn gylltir teinar, rauðir og gullnir, og á
þessum geislarákum stiklaði sál hans til landsins elskaða. Hann
heyrði þyt greniskóganna og seitl lækjanna heima. Hann sá allt,
50