Rökkur - 01.10.1922, Qupperneq 52

„Ertu veikur, maður?“ spyr Johnson.
„Nei.“
„Þú kveiktir elcki á luktinni. Skip £rá St. Geromo strandaði á
einu rifinu. Það er lán þitt, að enginn drukknaði, annars yrðirðu
dreginn fyrir lög og dóm. Komdu með mér. Þú verður fræddur
betur á skrifstofu ræðismannsins."
Öldungurinn fölnaði. Hann hafði ekki kveikt á luktinni kvöld-
inu áður.----
Fám dögum síðar stóð hann á þilfari skips, er var á leiðinni frá
Panama til New York. Vesalings öldungurinn hafði glatað stöðu
sinni. Framundan voru nýir vegir til þess að halda áfram farand-
mannslífinu. Stormar lífsins höfðu þeytt upp að nýju þessu lauf-
blaði, til þess að þeyta því enn að nýju yfir lönd og höf, leika við
það enn um stund. Gamli maðurinn virtist nú aðeins skuggi sjálfs
sín. Hann var ekki hnakkakertur nú. En augu hans loguðu enn.
Nýr áfangi var í byrjun. Kannske síðasti áfanginn. En þarna stóð
hann og þrýsti við og við að brjósti sér dálitlum hlut, dálítilli
ljóðabók, þrýsti henni að barmi sínum og strauk hana, eins og
hann óttaðist, að einnig hún yrði frá honum tekin.
Rökkur 1922.
Til Noregs
Noregur! í Njálulandi
nafnið þitt er munað vel;
sólarlandsins söguandi
signir fólksins þel,
þar á bæjum víst á vökum
víkingslífið minnst er á,
víst þar undir öllum þökum
áttu fólksins þrá,
þrá, sem lifði um öld og aldir,
íslands þrá til móðurlands,
þrá og ást; þó kyssi kaldir
kólguvindar dalafans
52