Rökkur - 01.10.1922, Qupperneq 85

að sækja aftur í bollana. Og þá hafði móðir Ingu sagt við bónda
sinn: „Það hefir víst ekki frétzt af honum enn, síðan hann fór
til Ameríku?“
„Nei, hann skrifar víst ekki neinum. Að minnsta kosti ekki Þór-
unni. En hann er dugnaðarmaður. Honum gengur sjálfsagt, þótt
hann hafi fyrir mörgum að sjá.“
Svo féll samræða þeirra niður. Þórunn var komin inn aftur með
bakkann. — Auðvitað höfðu þau haldið, að Tumi skildi ekki, hvað
þau voru að fara. En hann þóttist vita, að það væri pabbi hans,
sem þau ræddu um.
Hann hafði laumazt út, upp á tún hafði hann farið. Lagzt þar
á milli þúfna og grátið. — Þar fann móðir hans hann litlu seinna.
„Af hverju ertu að gráta, Tumi minn?“ spurði hún. „Hún Inga
litla var að spyrja eftir þér. Og augun hennar bláu urðu vot af
tárum, þegar hún gat ekki náð í þig til þess að kveðja þig.“-—
En Tumi grét, grét og sagði ekki neitt. Og móðir hans hafði
huggað hann. En hún hafði ekki fengið vitneskju um, hvað grát-
inum hafði valdið, því Tumi hafði sofnað við barm hennar. —
----„Af hverju grætur þú, Tumi minn?“ spurði móðir hans
blíðlega.
„Af því ég hefi engan pabba hjá mér, eins og Inga litla. Svo var
ég að hugsa um það síðan, hvort það væru sóleyjar og fíflar, þar
sem pabbi minn er.“
„Hvað varstu að tala um Ameríku, barnið mitt? Hver sagði þér
frá henni?“
„Pabbi hennar Ingu sagði —“
Þórunn kyssti á enni Tuma litla. Barmurinn gekk í öldum.
„Hvar er Ameríka, mamma?“
„Það er stórt land, barnið mitt. Langt, langt vestur í hafi. Þar
er sumarið lengra en hérna. Dagurinn heitari. Þar eru risavaxin
tré. Víðáttumiklir skógar, þar sem villt dýr falla fyrir skotum veiði-
mannanna. Og þegar þau fá dauðasárið, öskra þau svo hátt að
jörðin skelfur."
„Á ég þá engan pabba?“
Þórunn gat engu svarað strax. Hún vildi ekki segja ósatt. Svo
sagði hún:
„Þú átt engan föður, barnið mitt. Og það er enginn, sem getur
gengið þér í föðurstað. Þú átt engan, sem vill kannast við þig sem
son sinn, engan, sem breiðir út faðm sinn á móti þér og segir:
85