Rökkur - 01.10.1922, Síða 88

sál mín sveimaði í kringum þig, því ég las í augunum þínum bláu,
að sál þín þráði sál mína.“
En er hann hafði mælt þetta, féll hún að barmi hans, því hún
unni honum. Og þau undu saman, unz roða tók af skýjum á austur-
loftinu.
Þá hvarf hann á braut. —
En hún gekk heim og bauð foreldrum sínum góðan daginn. Og
þau litu í augu hennar, en hún leit undan og tár féllu af augum
hennar.
Og faðir hennar og móðir litu í augu hvors annars og það skein
skelfing og ótti úr þeim, er þau heyrðu hvíslað þúsund röddum,
eklti: ást, ást, ást, heldur: ást og blóð, ást og blóð! Og engar rósir
spruttu við fætur þeirra. Og þau grétu og hvert tár þeirra var
blóðdropi. —
Þá leit faðir Sunnu á hana hrærður og mælti:
„Hví líturðu niður, barnið mitt, er við lítum þig ástaraugum?“
Og Sunna tók til máls og sagði:
„Þið eigið ekki ást mína lengur.“
Og þá er hún hafði mælt þetta, grét hún og gekk niður að firð-
inum. Hún gekk þar um daga og sat þar um nætur. En þá er liðið
var ár frá þeirri stund, er hún sagði við foreldra sína: „Þið eigið
ekki ást mína lengur,“ gekk hún niður að firðinum. Og hún settist
á hamarinn og beið þess að sólin hnigi til viðar og nóttin kæmi,
Jónsmessunóttin. Og er nóttin var komin, kom sá, er hún unni,
til hennar. Og hann söng fyrir hana um hafið, og hún sagði honum
ævintýri um lítinn dreng, með ljósgult hár og hafblá augu, sem lá
í vöggunni sinni og hló. —
En faðir hennar, sem var reiður yfir að vera rændur ást dóttur
sinnar, hafði farið í humáttina á eftir henni. Og hann óð að ung-
lingnum og mælti:
„Leita á brott, svikari, sem hefir kuúð fram blóðug tár og hellt
banvænu eitri í bikar rósanna.“
Og hann laust unglinginn, sem brá sér í selslíki og svam út á
fjörðinn. En úr auga hans rann blóðið viðstöðulaust og litaði sjó-
inn. Og faðir Sunnu geltk heim á leið. Hann byrgði andlitið í
höndum sínum, því hann vissi, að hann var feigur. Og hendur
hans urðu blóðugar af tárunum. — En er dagarnir liðu, sótti á
hann óyndi. Hann hratt báti á flot og reri út á fjörðinn.
Sunna stóð á hamrinum. Hann kyssti á fingur sér til hennar,
88