Rökkur - 01.10.1922, Blaðsíða 89

því hefði hann faðmað hana að sér, þá hefði hann grátið blóði á
hvít og hrein brjóstin hennar. En Sunna stóð og horfði á eftir
bátnum litla, sem klauf spegilsléttan hafflötinn. Og hún leit sela-
hóp synda á eftir honum. Þeir voru nítján alls, tveir stórir og
seytján kópar. Og úr auga þess, er fremstur synti, rann blóð og
litaði sjóinn. Og þeir syntu undir bátinn og hvolfdu honum.
Þá byrgði hún andlitið í höndum sér og grét, grét blóði. Einnig
hún grét blóði. —
Og dagarnir liðu og árin liðu. Og er leið að Jónsmessunótt hið
þriðja árið, gekk hún fram á hamarinn. En er sólin var hnigin til
viðar, bjóst hún við ástvini sínum. En hann kom ekki. En fram
undan hamrinum synti selur og bunaði blóð úr auga hans. Og
hún kvað kvæði til selsins:
„Horfi eg af hamrinum,
er hnígur sól í mar,
er hnígur sól í saltan mar.
Eg sæti og teldi stjörnurnar
á himninum háa,
á himninum víða og háa,
eg teldi þær svo tíminn liði,
tíminn liði fljótt,
unz gengin væri glóey að viði.
Því langar eru stundirnar,
ljúfurinn minn,
er ligg eg ein um nætur
og þrái faðminn þinn,
þrái hann ein allar nætur,
er auga þitt blóðinu grætur.
En dagarnir þó liðu og loksins var ár
liðið frá þeim tíma, er faðir minn varð nár.
Og móðirin mín,
mædd og kvíðin hespar lín
í líkklæðin sín.
Því síðan pabbi sökk í mar
sálin hennar reikar þar
undir háum öldum,
á hafsbotni köldum.
Og sorgin mín er sár
89