Úrval - 01.12.1942, Side 55

Úrval - 01.12.1942, Side 55
LIMLESTUR 53 nagað sig inn í sál þeirra — eins og sýra. Þeir eru einmana og þrjózkufullir. Annar þeirra áfellist foreldra sína með níst- andi beizkju fyrir það, að þau skyldu ekki hafa lofað honum að deyja. Hvernig eigum við að forða drengnum okkar frá því að verða eins og þeir ? Við hjónin erum ung. Ég er 23 ára og hann 27. Hann er kennari og laun hans eru lítil. Nú bíða okkar mikil fjárútlát. Drengurinn okkar verður að fá allt, sem hægt er að fá fyrir peninga til að létta honum lífið, gera það sem líkast lífi heil- brigðra drengja. Þó að við neit- um okkur um allt nema brýn- ustu lífsnauðsynjar, munum við aldrei losna úr skuldum. Getum við varnað því, að byrði þessarra skulda leggist að einhverju leyti á herðar drengs- ins okkar? Ef hann heldur áfram að elska okkur, verður þá ekki meðvitundin um þá byrði, sem við berum hans vegna, hræðilega þungbær ? Get- um við bæði leynt svo skugg- anum af þessum f járhagsörðug- leikum okkar, að hann taki ekki eftir því ? Einhvern veginn verð- um við að gera það — en hvernig ? Hingað til höfum við leikið okkur og notið lífsins öll í sam- einingu. Á veturna höfum við farið á skauta, með drenginn okkar á sleða. Á sumrin lékum við hjónin tennis og hann trítl- aði eftir boltunum, sem skopp- uðu út af. Nú, fyrst um sinn að minnsta kosti, geta þessar sam- vistir ekki haldið áfram. Annað okkar verður alltaf að vera hjá drengnum, þegar hitt fer eitt- hvað sér til hvíldar og hress- ingar. Ég skrifa þetta um leið og ég hugsa það — fikra mig áfram í blindni. Ég verð að læra að vera drengnum mínum allt: Ég verð alltaf að vera glöð. Nú á þessarri stundu verð ég að ákveða, hvað ég ætla að segja við hann, þegar deyfilyfin eru ekki lengur til að sljógva með- vitund hans, og hann togar í gibsmótin og segir: „Mamma, taktu þetta. Það er svo þungt, gerðu það, mamma!“ Get ég hjálpað honum að bera þá byrði — hjálpað honum til að liggja kyrrum og varðveita barnslund- ina frá beizkju þá löngu og erfiðu mánuði, sem framundan eru? I kvöld kom hjúkrunarkonan inn til að sjá, hvort ég væri
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116
Side 117
Side 118
Side 119
Side 120
Side 121
Side 122
Side 123
Side 124
Side 125
Side 126
Side 127
Side 128
Side 129
Side 130
Side 131
Side 132

x

Úrval

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Úrval
https://timarit.is/publication/1841

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.