Úrval - 01.12.1942, Qupperneq 56

54
tTRVAL
sofandi. Ég heyrði, þegar hún
var að koma, faldi ritföngin og
lézt sofa. Hún lagaði kodda
drengsins, gaf honum að drekka
í gegnum slönguna og stóð svo
lengi og horfði á hann. Mig lang-
aði til að æpa. Hvað var hún
að hugsa ? Ef til vill finnst henni
líka, að læknavísindin séu ekki
alltaf miskunnarsöm.
Hún er farin, og í huganum
fer ég aftur og aftur yfir at-
burði hins hræðilega dags, þeg-
ar slysið varð. Ég sat á svölun-
um og var að sauma. Dengsi
litli var að renna sér á hlaupa-
hjólinu niður stíginn og kettl-
ingurinn var á hælunum á hon-
um. Allt í einu stökk kettling-
urinn út á miðja götuna. Dengsi
hljóp á eftir honum og var kom-
inn út á miðja götuna áður en
ég fékk nokkuð að gert.
Bíllinn nam staðar og piltur-
inn, sem ók, steig út. Hann
sagði hreinskilnislega við lög-
regluna: ,,Ég ók á 80 km. hraða
— var að flýta mér, því að ég
var orðinn of seinn á stefnu-
mót.“ Hann veit ekki, hvað
hann hefir gert. Hann hefir oft
komið á spítalann til að spyrja
um líðan Dengsa, og þegar hann
frétti í dag, að hann væri úr
allri hættu, var hann laus úr
allri ábyrgð. „Ö, hvað mér þykir
vænt um það! Það hefði verið
hræðilegt, ef hann hefði dáið.“
Hann verður ekki sóttur til
saka. Sennilega lofar hann í
kvöld sinn sæla fyrir að hafa
sloppið svona vel út úr þessu.
Ég skrifa þetta ekki aðeins
sem móðir drengsins míns; ég
skrifa það vegna þeirra mörgu,
sem þjást af því að einhver ást-
vinur þeirra hefir hlotið ævi-
löng örkuml í bílslysi og orðið
hafa að reisa líf sitt af nýjum
grunni, eins og ég verð nú að
gera.
Er enginn til að tala máli
þeirra þúsunda, sem hlotið hafa
örkuml vegna andvaraleysis
annarra? Er ekkert hægt að
gera til að fyrirbyggja þessar
þjáningar ? Það er of seint fyrir
drenginn minn, en það er ekki
of seint fyrir þau börn, sem enn
eru heil og frjáls.
o o o
JjAÐ, sem ef til vill skilur mennina mest frá dýrunum, er löng-
un þeirra til þess að taka inn lyf.
Sir William Oster.