Úrval - 01.12.1942, Blaðsíða 80

78
ÚRVAL
heiman og skil hann einan eftir
í húsinu, er hann viss að þjóta
um öll svefnherbergi, stökkva
upp í rúmin og róta sængur-
fatnaðinum til. Hann stekkur
aldrei upp í rúm, ef einhver er
heima, en sé hann einn, hraðar
hann sér sem mest hann má að
framkvæma þessa leyndu ætl-
an sína. Það vakir ekki fyrir
honum að hvíla sig í rúminu og
leggjast þar, þvx að hann dvelzt
þar að eins á meðan hann er að
umturna öilu. Ekki er hann
heldur að leita að mér, því að
hann hefir séð mig ganga út úr
húsinu. Getur það verið, að
hann taki upp á þessu í hefnd-
arskyni fyrir að vera skilinn
einn eftir? Honum er Ijóst í
hvert sinn, að hann er að fremja
óhæfu og að hann muni hljóta
refsingu fyrir. Samt sem áður
er þráin, sem knýr hann til að
gera þetta svo sterk, að hann
vill heldur vera með samvizku-
bit, það sem eftir er dagsins, en
að standast freistinguna. Þegar
ég kem inn eftir stutta útivist,
kemur Badger venjulega hlaup-
andi til dyra og fagnar mér með
gleðilátum. Ef hann gerir það
ekki, veit ég, að hann hefir ver-
ið einn í húsinu og skammast
sín fyrir að hafa látið fallast í
freistni. Ég kalla þá á hann, og
loksins drattast hann til mín,
skömmustulegur og með lafandi
rófu. Það hefir reynzt árang-
urslaust, að reyna að venja
hann af þessum ósið. Ég stóð
hann eitt sinn að verki, er ég
bjó í smákofa í Maineskógi. Ég
borðaði að jafnaði hjá nágranna.
mínum, er bjó í öðrum kofa
skammt frá, og skildi þá Badger
eftir heima. Oftast var allt á tjá
og tundri í rúminu, þegar ég
kom aftur. Dag nokkurn fór ég
að heiman eins og vant var, en
sneri við, læddist að kofanum
og gægðist inn um glugga.
Badger hoppaði upp í rúmið og
byrjaði tætinginn. Þá varð hon-
um litið til gluggans og sá mig..
Hann varð fyrst eins og steiní
lostinn, en sneyptist síðan burt.
En eins og ávallt, er svona stóð
á, fylgdist hann með því, að
vottur fyrirgefningar sæist í
svip mínum, og þegar hann sá
að ég brosti, kom hann hlaup-
andi til mín eins og sælt barn.
Hann hefir lært að meta þá
gleði, sem sprettur af iðrun og
yfirbót.
Hundar eru líkir mönnum í
því, að vilja ekki viðurkenna, að
þeir séu orðnir gamlir eða sé
farið að fara aftur. Badger, sem.