Úrval - 01.12.1942, Síða 105

ÉG HRAPA . . .
103
bara, að þegar stríðið kæmi yrði
persónulegt frelsi í hernum sem
mest og aginn sem minnstur.
Ég fór í öllum fríum til
meginlandsins. 1 einni þessari
ferð, skömmu fyrir stríð, var ég
í Þýzkalandi. Vin minn langaði
þangað líka og við veltum því
fyrir okkur, hvernig ódýrast
væri að komast það. Ég var þá
forræðari eins kappróðraliðsins.
Þótt ég um helgar tæki þátt í
æfingum flugsveitar háskólans,
var ég ekki betri en í meðallagi
í neinni íþrótt, nema róðri. Við
skrifuðum þýzku stjórninni og
óskuðum þess að róa á kapp-
róðramóti hjá þeim. Þeir svör-
uðu, að við værum velkomnir og
buðust til að greiða ferðakostn-
að okkar. Við skrifuðum aftur
og þökkuðum á viðeigandi hátt
og er við höfðum fengið átta
ræðara í hð með okkur, lögðum
við af stað. Það var 3. júlí 1938.
Við áttum að róa á móti verð-
launaflokki Görings. Tveim dög-
um fyrir kappmótið komum við
til Bad Ems. Bát urðum við að
fá lánaðan, því að engan höfð-
um við meðferðis.
Bátsverjar Þjóðverjanna, sem
voru snyrtilega klæddir, komu
með bílhlöss af hjálparmönnum
og ýmsan útbúnað. Þeir voru
einbeittir á svipinn og horfðu
á okkur með fyrirlitningu og
var skemmt. Skömmu áður en
kappmótið hófst hélt einn þýzki
ræðarinn tölu yfir mér um það,
hve lingerðir við værum og þjóð
okkar úrkynjuð. Hann sagði, að
þýzka þjóðin mundi læra af
ósigri okkar. Ég stakk því að
honum, að hann skyldi bíða með
fullyrðingar sínar þangað til
eftir kappróðurinn, en hann
gaf þeim orðum mínum engan
gaum.
Þegar horft er til baka, sést,
hve þessi kappróður var merki-
lega líkur gangi stríðsins. Við
vorum óæfðir, illa skipulagðir
og fram úr hófi kærulausir.
Róður okkar hófst svo klaufa-
lega, að við vorum þegar í upp-
hafi nokkrar bátslengdir á eftir
hinum. Þegar við komum að
brúnni, sem var á miðri leið,
hljótum við að hafa verið fimm
lengdir að baki þeim. En ein-
hver hrækti á okkur. Þetta var
óhyggilega gert. Það, sem eftir
var leiðarinnar, rerum við eins
og fjandinn væri á hælunum á
okkur og unnum kappróðurinn.
Til sárrar gremju fyrir and-
stæðinga okkar, varð Göring að
afhenda okkur bikarinn. Tæpu