Úrval - 01.12.1942, Qupperneq 113

ÉG HRAPA . . .
111
varlegur á svip og sagði: „Ég
er „Rottufés“.“
„Sæll, Rottufés, hvað segir þú
gott,“ sagði ég.
„Allt gott, þú mátt taka mig
upp, ef þú vilt.“
Ég hóf hann á loft, og svo
lékum við okkur allan daginn í
skollaleik og feluleik, og þegar
kvölda tók, klifruðum við upp
á hlöðuloftið og þar voru sagð-
ar sögur.
Sagan um börnin varð brátt
kunn um alla flugsveitina, og
aldrei komu þrjár flugvélar svo
heim úr æfingaflugi, að þær
steyptu sér ekki í þéttu odda-
flugi niður yfir dalinn, þar sem
börnin fögnuðu þeim með hróp-
um og lófataki.
Dag nokkurn vorum við Pet-
er Pease sendir með lest til
Edinborgar til að sækja tvær
nýjar Spitfireflugvélar. Peter
hafði aldrei látið í ljósi álit sitt
á stríðinu og nú vaknaði hjá
mér löngun til að komast að,
hver væri hugur hans í því efni.
Ég spurði hann fyrir hverju
hann væri að berjast. Hann fór
undan í flæmingi, en ég lét mig
ekki. Loks leit hann á mig,
brosti dauflega og sagði: „Ég
veit ekki, hvort ég get svarað
þessari spurningu, svo að þér
líki, en ég skal reyna það. Með
fáum orðum held ég, að því sé
bezt svarað með því að segja,
að ég berjist fyrir því að frelsa
heiminn frá ótta — óttanum við
ótta væri kannske réttara að
kalla það. Ef Þjóðverjar vinna
þetta stríð, mun enginn nema.
Hitler litli þora að gera neitt
framar. Allur kjarkur í heimin-
um mun deyja — kjarkur til að
elska, skapa, tefla á tvær hætt-
ur — andlegur, líkamlegur og
siðferðilegur kjarkur. Öll sköp-
unarlöngun mun þannig deyja.
út í heiminum. Súrefni sálar-
innar, ef svo mætti segja, mun
hverfa og mannkynið veslast
upp.“
„Allt þetta er neikvætt,“-
sagði ég. „Er ekki eitthvað já-
kvætt, sem þú vilt?“
„Jú, sannarlega, Richard!
Það, sem ég vil, er betri heim-
ur.“
„Hvað áttu við með betri?“:
spurði ég. „Kristinn, býst ég
við.“
„Já, auðvitað kristinn. Það er
ekki einungis, að ég er krist-
innar trúar. Ég þekki ekkert
annað, sem er þess virði, að
berjast fyrir það. Kristin trú
táknar í mínum augum frelsi og-