Úrval - 01.12.1942, Qupperneq 129

ÉG HRAPA . . .
12?
læti, glæpur, synd — hversu fá-
nýt orð í þessu sambandi!
Morð þessarar konu var svo
óheyrilegt hryðjuverk, að mér
lá við sturlun. Það voru ekki
hinar þýzku sprengjur, ekki
þýzki flugherinn og jafnvel ekki
hinn þýzki hugsunarháttur, sem
fyllti mig orðlausri reiði, held-
ur meðvitundin um þá miskunn-
arlausu gereyðingu, sem engin
orð fá lýst. Því að mér hafði á
þessu augnabliki orðið ljóst það,
sem Peter og hinir félagar mínir
höfðu alltaf vitað; að þetta var
ekki glæpur, heldur framkvæmd
eyðandi helstefnu, sem tortíma
varð, hvað sem það kostaði. Ég
sá nú allt í einu sjálfan mig
eins og ég raunverulega var.
Guð minn góður, hvað ég hafði
verið sjálfbirgingslegur og
hrokafullur!
Ég veit ekki, hvað ég gekk
lengi þannig, en þegar ég rank-
aði við mér, var skothríðinni
létt og hættan liðin hjá.
Peter hafði haft rétt fyrir
sér. Það var ómögulegt að ein-
blína aðeins á sjálfan sig, þiggja
alltaf en gefa aldrei. Hann og
félagar mínir höfðu vitað, að
engin fórn var of stór til að
öðlast sigur í þessari baráttu.
En hvað gat ég gert? Mig
langaði til að grípa byssu og
skjóta, hitta einhvern, brjóta
glugga, eitthvað. Ég sá fyrir
mér mánuðina, sem biðu mín.
Spítali, spítali, spítali — upp-
skurður og aftur uppskurður,
og ég fylltist örvæntingu. —
Einhvern veginn komst ég heim
þetta kvöld, háttaði og féll í
órólegan svefn. En ég hlaut
enga hvíld. Þegar ég vaknaði
sótti þessi sama spurning að
mér með ómótstæðilegu afli og
gaf mér engan frið. Eitthvað
hlaut ég að geta gert!
Fyrst um sinn gat ég að
minnsta kosti skrifað. Ég gat
skýrt frá því, hvernig atburður--
inn í gærkveldi hafði svipt hin-
um eigingjarna blekkingarhjúpi
frá augum mínum. Ég ætlaði að
skrifa í nafni þeirra manna, sem
höfðu kennt mér að þekkja
sannleikann, í nafni Peters og
hinna félaga minna. Og hverj-
um átti ég svo að tileinka þessa
bók? Það vissi ég líka. Ég ætl-
aði að tileinka hana því mann-
'kyni, sem ég hafði áður lýst
yfir, að væri mér óviðkomandi.
Ef mér auðnaðist að leysa
þetta af hendi, mundi ég með
því hafa skapað mér að ein-
hverju leyti rétt til samfélags
við hina föllnu félaga mína, rétt;