Úrval - 01.10.1943, Blaðsíða 6

4
tjRVAL
anhaldsiiis, sem vegna rnakinda
sinna drýgir það, sem ekki er
sæmilegt. Heródes hefir auðvit-
að fundið margar afsakanir
fyrir lögmálsbroti sínu. Hann
var ástfanginn af þessari konu
og það er manni sómi, að geta
hrifist af mikilli tilfinningu.
Þetta samband var honum afl-
gjafi í embættisumsýslu hans
og var þannig tii góðs fyrir alla
konungsættina og allt ríkið. Já,
rétt skoðað var það eingöngu
þjóðarinnar vegna, sem hann
framdi lögleysuna, og þjóðin
var ánægð með það, og allt fór
friðsamlega eins og stóð, miklu
betur en búizt varð við á þess-
um óróatímum, þegar fjand-
mennimir voru í landinu, já, i
raun réttri var ekki hægt annað
að segja, en að það væri margt,
sem ástæða var til að vera þakk-
Iátur fyrir.
Og svo kemur þessi slordóni
utan úr eyðimörku með annað
eins auðvirði og sannleikann,
slær höfðinu við steininn og ætl-
ar að velta allri þessari ágætu
bygginu, sem Heródes hefir
reist í sveita síns andlitis og
haldið við í sveita síns andlitis.
Það er athyghsvert, að Jó-
hannes fer ekki að rökræða við
þessa þvölu nöðru. Hann lætur
sitja við það, að segja biátt
áfram við hann: ,,Þú mátt ekki
eiga hana.“ Jóhannes kom með
öxi réttlætisins. Heródes var
ekki annað en lítil grein á rang-
lætisins stóra tré. En það skipti
engu, hvort hún var stór eða
lítil. Dómur var fallinn. Þessi
kvistlingur varð að hverfa.
Hans hátign fór auðvitað ekki
heldur að rökræða. Hann sendi
eftir hand j árnunum. Þannig
hefir það alltaf verið. Sannleik-
urinn hefir orðið til urnráða,
lýgin hefir sverðið og hlekkina.
Og samt heldur lýgin áfram að
Ijúga að sjálfri sér líka, og telja
sér trú um, að hún hafi völdin.
Og Jóhannes sat í fangelsinu.
Hann hafði sagt það, sem hon-
um lá á hjarta. Nú var hann
hjúpaður í rnyrkur svartholsins,
og hann vissi, að aftökusverðið
hékk yfir höfði hans. En í hjarta
hans var friður guðs, samþykki
góðrar samvizku.
Hvers konar ófögnuður er
annars þessi biblía. Kemur hún
nú ekki upp með það, að góð
samvizka sé ekki nóg, að meira
að segja sjálfur friður Guðs í
hjartanu geti brugðizt og brost-
ið?